Pag-bigkas ng Diyos | Ang Diyos at Tao ay Papasok sa Kapahingahan na Magkasama

Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos | Pag-bigkas ng Diyos | Ang Diyos at Tao ay Papasok sa Kapahingahan na Magkasama

     

    Sa simula, ang Diyos ay nagpapahinga. Walang mga tao o anumang bagay sa ibabaw ng lupa nang panahon na iyon, at wala pang nagagawa ang Diyos kahit anong gawain pa man. Sinimulan lamang ng Diyos ang Kanyang gawaing pamamahala sa sandaling umiral ang sangkatauhan at sa sandaling ang sangkatauhan ay naging tiwali. Mula sa puntong ito, ang Diyos ay hindi na nagpahinga ngunit sa halip ay nagsimulang gawing okupado ang Kanyang sarili sa gitna ng sangkatauhan. Ang Diyos ay naalis mula sa Kanyang kapahingahan dahil sa katiwalian ng sangkatauhan, at dahil din sa paghihimagsik ng arkanghel kaya naalis ang Diyos mula sa Kanyang kapahingahan. Kung hindi tatalunin ng Diyos si Satanas at iligtas ang sangkatauhan, na naging tiwali, ang Diyos ay hindi na muling makapapasok sa kapahingahan. Kung ang tao ay kulang sa pahinga, ganoon din ang Diyos. Kapag ang Diyos ay muling pumasok sa kapahingahan, ang tao ay papasok din sa kapahingahan. Ang buhay na nasa kapahingahan ay yaong walang digmaan, walang dumi, walang patuloy na kalikuan. Ito ang sinasabi na kulang ang panliligalig ni Satanas (dito ang “Satanas” ay tumutukoy sa salungat na mga puwersa), katiwalian ni Satanas, pati na rin sa pagsalakay ng anumang puwersang tutol sa Diyos. Lahat ng bagay ay sumusunod sa sarili nitong uri at sumasamba sa Panginoon ng paglikha. Ang langit at lupa ay ganap na payapa. Ito ang matahimik na buhay ng sangkatauhan. Kapag pumasok ang Diyos sa kapahingahan, wala nang kalikuan ang magpapatuloy sa ibabaw ng lupa, at wala nang pagsalakay ng anumang salungat na mga puwersa. Ang sangkatauhan ay papasok din sa isang bagong kaharian; sila ay hindi na maging isang sangkatauhan na ginawang tiwali ni Satanas, ngunit sa halip ay isang sangkatauhan na iniligtas pagkatapos ng pagiging tiwali sa pamamagitan ni Satanas. Ang araw ng kapahingahan ng sangkatauhan ay araw din ng kapahingahan ng Diyos. Naiwala ng Diyos ang Kanyang kapahingahan dahil sa kawalan ng kakayahan ng sangkatauhan na pumasok sa kapahingahan; hindi iyon dahil sa Siya ay dati nang hindi makapagpahinga. Ang pagpasok sa kapahingahan ay hindi nangangahulugan na ang lahat ng mga bagay ay titigil sa pag-galaw, o na ang lahat ng bagay ay titigil sa pagbuo, o ang ibig sabihin na ang Diyos ay titigil sa paggawa o ang tao ay titigil na mabuhay. Ang tanda ng pagpasok sa kapahingahan ay katulad ng gayon: Si Satanas ay nawasak; ang mga masamang tao na sumapi kay Satanas sa kanyang masamang gawain ay naparusahan at naalis na; lahat ng mga puwersa laban sa Diyos ay tumigil sa pag-iral. Ang pagpasok ng Diyos sa kapahingahan ay nangangahulugan na hindi na Niya gagawin ang Kanyang gawain sa kaligtasan ng sangkatauhan. Ang pagpasok ng sangkatauhan sa kapahingahan ay nangangahulugan na ang lahat ng sangkatauhan ay mabubuhay sa loob ng liwanag ng Diyos at sa ilalim ng Kanyang mga pagpapala; wala ang katiwalian ni Satanas, o hindi mangyayari ang anumang bagay na liko. Ang sangkatauhan ay mabubuhay nang normal sa lupa, at tatahan sila sa ilalim ng pangangalaga ng Diyos. Kapag ang Diyos at ang tao ay pumasok na sa kapahingahan na magkasama, ito ay nangangahulugan na ang sangkatauhan ay nailigtas at na si Satanas ay nawasak, na ang gawain ng Diyos sa tao ay ganap na natapos. Hindi na magpapatuloy na gagawa ang Diyos sa mga tao, at ang tao ay hindi na tatahan sa ilalim ng sakop ni Satanas. Samakatuwid, ang Diyos ay hindi na magiging abala, at ang tao ay hindi na magmamadali; ang Diyos at tao ay sabay na papasok sa kapahingahan. Ang Diyos ay babalik sa Kanyang orihinal na posisyon, at ang bawat tao ay babalik sa kani-kanyang lugar. Ito ang mga hantungan na ang Diyos at ang tao ay buong galang na maninirahan sa katapusan ng buong pamamahala ng Diyos. Ang Diyos ay may hantungan ng Diyos, at ang tao ay may hantungan ng tao. Habang nagpapahinga, ang Diyos ay patuloy na gagabay sa lahat ng sangkatauhan sa kanilang mga buhay sa lupa. Habang nasa liwanag ng Diyos, ang tao ay sasamba sa isang tunay na Diyos sa langit. Ang Diyos ay hindi na mananahan kasama ng sangkatauhan, at ang tao ay hindi magagawang manahan kasama ng Diyos sa hantungan ng Diyos. Ang Diyos at tao ay hindi maaaring mamuhay sa loob ng parehong kaharian; sa halip, kapwa ay may sariling mga kaukulang mga paraan ng pamumuhay. Ang Diyos ay ang Siyang gumagabay sa lahat ng sangkatauhan, habang ang lahat ng sangkatauhan ay ang pagbubuo-buo ng gawaing pamamahala ng Diyos. Ang sangkatauhan ay inakay; sa pagsasaalang-alang ng kakanyahan, ang sangkatauhan ay hindi katulad ng Diyos. Ang ibig-sabihin ng pagpapahinga ay ang bumalik sa isang orihinal na lugar. Samakatuwid, kapag pumasok ang Diyos sa kapahingahan, nangangahulugan ito na ang Diyos ay babalik sa Kanyang orihinal na lugar. Ang Diyos ay hindi na mananahan sa ibabaw ng lupa o makikibahagi sa kagalakan at paghihirap habang kasama ng sangkatauhan. Kapag ang sangkatauhan ay pumasok sa kapahingahan, ito ay nangangahulugang naging isang tunay na nilalang ang tao; ang sangkatauhan ay sasamba sa Diyos mula sa ibabaw ng lupa at magkaroon ng mga normal na buhay ng tao. Ang mga tao ay hindi na magiging mga suwail sa Diyos o lalaban sa Diyos; sila ay babalik sa orihinal na buhay ni Adan at Eba. Ito ang mga kanya-kanyang mga buhay at mga hantungan ng Diyos at sangkatauhan pagkatapos nilang pumasok sa kapahingaan. Ang pagkatalo ni Satanas ay isang hindi maiiwasang pangyayari sa digmaan sa pagitan ng Diyos at ni Satanas. Sa ganitong paraan, ang pagpasok ng Diyos sa kapahingahan pagkatapos sa pagkumpleto ng Kanyang gawaing pamamahala at ganap na kaligtasan ng tao at ang pasukan sa kapahingahan din ay hindi maiiwasang pangyayari. Ang lugar ng kapahingahan ng tao ay nasa lupa, at ang lugar ng kapahingahan ng Diyos ay nasa langit. Habang nagpapahinga ang tao, sasambahin niya ang Diyos at mananahan din sa lupa, at habang nagpapahinga ang Diyos, aakayin Niya ang natitirang bahagi ng sangkatauhan; aakayin Niya sila mula sa langit, hindi mula sa lupa. Ang Diyos ay ang Espiritu pa rin, habang ang tao ay laman pa rin. Ang Diyos at tao ay kapwa may kanya-kanyang mga paraan ng pagpapahinga. Habang nagpapahinga ang Diyos, Siya ay darating at magpapakita sa tao; habang nagpapahinga ang tao, siya ay aakayin ng Diyos upang bisitahin ang langit at upang masiyahan din sa buhay sa langit. Matapos na ang Diyos at tao ay pumasok sa kapahingahan, si Satanas ay hindi na iiral pa, at tulad ni Satanas, ang mga taong masasama ay hindi na rin iiral. Bago pumasok ang Diyos at tao sa kapahingahan; yaong mga masasamang mga indibidwal na minsan ay umusig sa Diyos sa ibabaw ng lupa at ang mga kaaway na mga suwail sa Kanya sa lupa ay nawasak na; sila ay nawasak na sa pamamagitan ng dakilang mga kalamidad ng mga huling araw. Pagkatapos ang mga masasamang indibidwal ay ganap nang nawasak, hinding-hindi na muling malalaman ng lupa ang panliligalig ni Satanas. Matatamo ng sangkatauhan ang ganap na kaligtasan, at dito pa lamang ganap na magtatapos ang gawain ng Diyos. Ito ang mga kinakailangan para ang Diyos at ang tao ay makapasok sa kapahingahan.

       Ang paglapit ng katapusan ng lahat ng mga bagay ay nagpapahiwatig ng katapusan ng gawain ng Diyos at nagpapahiwatig ng pagtatapos ng pag-unlad ng sangkatauhan. Nangangahulugan ito na ang sangkatauhan na ginawang tiwali ni Satanas ay umabot na sa katapusan ng pag-unlad, at na ang mga inapo nina Adan at Eba ay lalaganap sa kani-kanilang mga katapusan, at ito rin ay nangangahulugan na imposible para sa gayong sangkatauhan, na ginawang tiwali na ni Satanas, ang magpatuloy na umunlad. Ang Adan at Eba sa simula ay hindi naging tiwali, ngunit ang Adan at Eba na itinaboy mula sa Hardin ng Eden ay ginawang tiwali ni Satanas. Kapag ang Diyos at ang tao ay pumasok na sa kapahingahang magkasama, sina Adan at Eba—na itinaboy mula sa Hardin ng Eden—at ang kanilang mga inapo ay darating sa isang pagtatapos; ang sangkatauhan ng hinaharap ay binubuo rin ng mga inapo nina Adan at Eba, ngunit hindi sila mga tao na mananahan sa ilalim ng sakop ni Satanas. Sa halip, sila ay mga tao na nailigtas at pinadalisay. Ito ay magiging isang sangkatauhan na hinatulan at kinastigo, at isa na banal. Ang mga taong ito ay hindi katulad ng sangkatauhan na katulad ng dati; maaaring sabihin ng sinuman na ang mga ito ay isang ganap na ibang uri ng tao mula sa orihinal na Adan at Eba. Ang mga taong ito ay pinili mula sa lahat ng mga taong ginawang tiwali sa pamamagitan ni Satanas, at sila ang mga taong sa huli ay tumayong matatag sa panahon ng paghatol at pagkastigo ng Diyos; sila ay ang huling natitirang grupo ng mga tao sa gitna ng tiwaling sangkatauhan. Tanging ang grupong ito ng mga tao ang magagawang pumasok sa huling kapahingahan kasama ang Diyos. Ang mga taong magagawang tumindig ng matatag sa panahon ng gawain ng paghatol ng Diyos at pagkastigo sa mga huling araw—iyon ay, sa panahon ng huling gawain ng paglilinis—ay mga tao na papasok sa pangwakas na kapahingahan kasama ang Diyos; samakatuwid, ang mga taong pumasok sa kapahingahan ay ang lahat na nakawala sa impluwensya ni Satanas at natamo ng Diyos pagkatapos lamang sumailalim sa Kanyang huling gawain ng paglilinis. Ang mga taong ito na lubusang natamo ng Diyos ay papasok sa huling kapahingahan. Ang kakanyahan ng gawain ng Diyos na pagkastigo at paghatol ay upang linisin ang sangkatauhan, at ito ay para sa araw ng huling kapahingahan. Kung hindi, ang buong sangkatauhan ay hindi maaaring sumunod sa kanilang sariling uri o pumasok sa kapahingahan. Ang gawaing ito ay ang tanging landas ng sangkatauhan upang pumasok sa kapahingahan. Tanging ang gawain ng Diyos na paglilinis ang lilinis sa sangkatauhan ng kanilang kalikuan, at tanging ang Kanyang gawaing pagkastigo at paghatol ang magdadala sa liwanag sa mga suwail na mga bagay sa gitna ng sangkatauhan, sa gayon ay inihihiwalay ang mga taong maaaring maligtas mula sa mga hindi maaari, at mga mananatili mula sa mga hindi. Kapag natapos ang Kanyang gawain, ang mga tao na mananatili ay lilinisin at magtamasa ng isang mas kahanga-hangang ikalawang buhay ng tao sa ibabaw ng lupa kapag sila ay pumasok sa isang mas mataas na kaharian ng sangkatauhan; sa ibang salita, sila ay papasok sa araw ng kapahingahan ng sangkatauhan at mananahan kasama ng Diyos. Pagkatapos dumaan sa pagkastigo at paghatol ang mga taong hindi maaaring manatili, ang kanilang orihinal na mga anyo ay ganap na ibubunyag; pagkatapos nito silang lahat ay mawawasak at, gaya ni Satanas, ay hindi na papayagang mabuhay sa lupa. Ang sangkatauhan sa hinaharap ay hindi na maglalaman ng alinman sa mga ganitong uri ng tao; ang mga taong ito ay hindi angkop na pumasok sa lupain ng huling kapahingahan, at hindi rin sila naaangkop na pumasok sa araw ng kapahingahan na pagsasaluhan ng Diyos at ng tao, sapagka’t sila ang puntirya ng kaparusahan at ang mga masasama, at sila ay hindi matuwid na tao. Sila ay minsan nang tinubos, at sila rin ay hinatulan at kinastigo; sila ay minsan ding naglingkod sa Diyos, ngunit pagdating ng huling araw, sila pa rin ay aalisin at mawawasak dahil sa kanilang sariling kasamaan at dahil sa kanilang sariling pagsuway at hindi maaaring tubusin. Sila ay hindi na iiral sa ibabaw ng mundo ng hinaharap, at sila ay hindi na iiral sa gitna ng mga lahi ng tao sa hinaharap. Sinuman at lahat ng mga gumagawa ng kasamaan at sinuman at lahat nang hindi nailigtas ay mawawasak kapag ang banal sa gitna ng sangkatauhan ay pumasok sa kapahingahan; hindi alintana kung ang mga ito ay mga espiritu ng patay o ang mga nabubuhay pa rin sa laman. Hindi alintana kung sa anong panahon kabilang ang mga gumagawa ng masama na mga espiritu at gumagawa ng masama na mga tao, o mga espiritu ng mga taong matuwid at sa mga tao na gumawa ng pagkamatuwid, sinumang gumagawa ng kasamaan ay lilipulin, at ang sinumang tao na matuwid ay mabubuhay. Maging ang isang tao o espiritu na tumatanggap ng kaligtasan ay hindi ganap na nagpasya batay sa gawain ng huling panahon, ngunit sa halip ay natukoy batay sa kung sila ay tumanggi o naging suwail sa Diyos. Kung ang mga tao sa nakaraang panahon ay gumawa ng masama at hindi maaaring mailigtas, ang mga ito ay walang alinlangan na puntirya para sa kaparusahan. Kung ang mga tao sa panahon na ito ay gumawa ng kasamaan at hindi maaaring mailigtas, sila rin ay tiyak na mga puntirya para sa kaparusahan. Ang mga tao ay magkahiwalay sa batayan ng mabuti at masama, hindi sa batayan ng panahon. Kapag hiniwalay sa batayan ng mabuti at masama, ang mga tao ay hindi agad parurusahan o gagantimpalaan; sa halip, isasagawa lamang ng Diyos ang Kanyang gawain ng pagpaparusa sa kasamaan at paggantimpala sa mabuti matapos Niyang isagawa ang Kanyang gawaing panlulupig sa mga huling araw. Sa totoo lang, Siya ay gumagamit ng mabuti at masama upang paghiwalayin ang sangkatauhan mula pa noong nagsimula Siyang gawin ang Kanyang gawain sa gitna ng sangkatauhan. Gagantimpalaan Niya lamang ang matuwid at parusahan ang masama sa sandaling makumpleto ang Kanyang gawain, sa halip na paghiwalayin ang masasama at matuwid sa sandaling makumpleto ang Kanyang gawain sa katapusan at pagkatapos ay agad na itatakda ang tungkol sa Kanyang gawain ng pagpaparusa sa kasamaan at paggantimpala sa mabuti. Ang Kanyang panghuling gawain ng pagpaparusa sa kasamaan at paggantimpala sa mabuti ay ganap na matatapos upang lubos na dalisayin ang lahat ng sangkatauhan, sa gayon ay maaari Niyang dalhin ang isang ganap na banal na sangkatauhan sa walang hanggang kapahingahan. Ang yugtong ito ng Kanyang gawain ay ang pinaka-mahalaga Niyang gawain. Ito ang huling yugto ng kabuuan ng Kanyang gawaing pamamahala. Kung hindi pupuksain ng Diyos ang masasama at sa halip ay pababayaan Niya silang manatili, kung gayon ang buong sangkatauhan ay hindi pa rin maaaring pumasok sa kapahingahan; at hindi magagawang dalhin ng Diyos ang lahat ng sangkatauhan sa isang mas mabuting kaharian. Ang ganitong uri ng gawain ay hindi ganap na matatapos. Kapag natapos na Niya ang Kanyang gawain, ang buong sangkatauhan ay magiging ganap na banal. Sa ganitong paraan lamang maaaring matiwasay na mananahan ang Diyos sa kapahingahan.

     Ang mga tao ngayon ay hindi mahiwalay sa mga bagay ng laman; hindi nila maiwanan ang kasiyahan ng laman, ni hindi maiwanan ang mundo, salapi, o ang kanilang tiwaling disposisyon. Karamihan sa mga tao ay patuloy sa kanilang pagtugis sa isang walang interes na paraan. Sa totoo lang, ang mga tao na ito ay ganap na walang Diyos sa kanilang mga puso sa; higit pa, hindi sila takot sa Diyos. Wala ang Diyos sa kanilang mga puso, kung kaya hindi nila maunawaan ang lahat ng ginawa ng Diyos, at mas hindi magawang maniwala sa mga salita na Kanyang sinasabi mula sa Kanyang bibig. Ang mga taong ito ay masyadong hayok sa laman; masyadong malalim ang katiwalian at kulang sa anumang katotohanan kahit ano pa man, idagdag pa, hindi sila naniniwala na ang Diyos ay maaaring maging tao. Sinuman na hindi naniniwala sa Diyos na nagkatawang-tao—iyon ay, ang sinumang hindi naniniwala sa gawain at salita ng nakikitang Diyos at hindi naniniwala sa nakikitang Diyos ngunit sa halip ay sumasamba sa di-nakikitang Diyos sa langit—ay walang Diyos sa kanyang puso. Sila ang mga tao na suwail sa at nilalabanan ang Diyos. Ang mga taong ito ay may kakulangan sa pagkatao at katuwiran, bukod pa sa katotohanan. Para sa mga taong ito, ang nakikita at nahahawakang Diyos ay lalong hindi maaaring paniwalaan, ngunit ang hindi nakikita at hindi nahahawakan na Diyos ay ang pinaka-kapanipaniwala at ang pinaka-nakatutuwa rin sa kanilang mga puso. Ang kanilang hinahanap ay hindi ang katotohanan ng realidad, at hindi rin ito ang tunay na kakanyahan ng buhay, higit na hindi ang mga intensyon ng Diyos; sa halip, itinataguyod nila ang katuwaan. Alinmang mga bagay ang pinaka-may kakayahan na magpahintulot sa kanilang makamit ang kanilang sariling mga pagnanasa ay, walang duda, ang kanilang mga paniniwala at paghahangad. Sila lamang ay naniniwala sa Diyos upang masiyahan ang kanilang sariling mga pagnanasa, hindi upang hanapin ang katotohanan. Ang mga tao bang ito ay hindi mga manggagawa ng kasamaan? Sila ay lubos na may tiwala sa sarili, at hindi sila naniniwala na wawasakin sila ng Diyos sa langit, ang mga “mabubuting tao” na ito. Sa halip, naniniwala sila na pinahihintulutan sila ng Diyos na manatili at, higit sa rito, ay gantimpalaan ang mga ito ng napakaganda, sapagka’t marami silang mga bagay na ginawa para sa Diyos at nagpakita ang isang mahusay na pakikitungo ng “katapatan” sa Kanya. Kung hinahangad nila ang nakikitang Diyos, ang mga ito ay agad na mag-aalsa laban sa Diyos o magwawala sa sandaling ang kanilang mga kagustuhan ay hindi mapagbibigyan. Ito ang mga napakasasamang taong naghahanap na masiyahan ang kanilang mga sariling pagnanasa; hindi sila mga tao ng katapatan sa pagtugis ng katotohanan. Ang ganitong uri ng mga tao ay ang tinatawag na masasamang tao na sumunod kay Cristo. Yaong mga tao na hindi naghahanap ng katotohanan ay hindi maaaring maniwala sa katotohanan. Silang lahat ang mga higit na hindi makakita ng hinaharap na kalalabasan ng sangkatauhan, sapagkat hindi sila naniniwala sa kahit anong gawain o pagsasalita ng nakikitang Diyos, at hindi sila makapaniwala sa hinaharap na hantungan ng sangkatauhan. Samakatuwid, kahit na sumunod sila sa nakikitang Diyos, gumagawa pa rin sila ng masama at hindi hinahanap ang katotohanan, at hindi rin nila isinasagawa ang katotohanan na kinakailangan Ko. Yaong mga tao na hindi naniniwala na sila ay mawawasak ay sa pasalungat ang mga mismong indibidwal na mawawasak. Lahat sila ay naniniwala sa kanilang mga sarili na napakatalino, at naniniwala sila na sila mismo ang siyang nagsasagawa sa katotohanan. Isinasaalang-alang nila ang kanilang mga masasamang pag-uugali bilang katotohanan at sa gayon pinapahalagahan ito. Ang mga masasamang tao na ito ay labis na tiwala sa sarili; tinitignan nila ang katotohanan bilang doktrina, at ipinagpapalagay ang masasama nilang mga gawain na maging katotohanan, at sa katapusan ay maaari lamang nilang anihin kung ano ang kanilang inihasik. Kung higit na mas malaki ang tiwala sa sarili ng mga tao at mas higit ang pagkamataas nila, mas higit na hindi nila maaaring matamo ang katotohanan; kung mas higit na naniniwala ang tao sa makalangit na Diyos, mas higit na tinatanggihan nila ang Diyos. Ito ang mga tao na parurusahan. Bago pumasok sa kapahingahan ang sangkatauhan, kung ang bawat uri ng tao ay pinarusahan o ginantimpalaan ay matutukoy ayon sa kung hinahanap nila ang katotohanan, kung kilala nila ang Diyos, kung magagawa nilang sundin ang nakikitang Diyos. Yaong mga nag-ukol ng paglilingkod sa nakikitang Diyos ngunit hindi kilala o hindi sumunod sa Kanya ay kulang sa katotohanan. Ang mga tao na ito ay mga gumagawa ng kasamaan, at ang mga gumagawa ng kasamaan ay walang duda na parurusahan; at saka, sila’y parurusahan ayon sa kanilang masamang pag-uugali. Ang Diyos ay pinaniniwalaan ng tao, at Siya rin ay nararapat sa pagsunod ng tao. Yaong nanampalataya lamang sa malabo at di-nakikitang Diyos ay ang mga hindi naniniwala sa Diyos; at saka, hindi nila magawang sumunod sa Diyos. Kung ang mga tao na ito ay hindi pa rin magawang maniwala sa nakikitang Diyos sa panahon na matapos ang Kanyang gawaing panlulupig, at ayaw tumigil sa pagiging suwail at tumatanggi sa Diyos na nakikita sa laman, ang mga “walang katiyakan” na ito ay, walang duda, ay mawawasak. Ito ay katulad sa inyo—sinuman na nagsasabing kinikilala ang Diyos na nagkatawang-tao ngunit hindi magawang isagawa ang katotohanan ng pagsunod sa Diyos na nagkatawang-tao ay ganap na aalisin at mawawasak, at sinuman na nagsasabing kinikilala ang nakikitang Diyos at kumakain at umiinom din ng katotohanan na ipinahayag ng nakikitang Diyos ngunit hinahanap ang malabo at di-nakikitang Diyos ay lahat na higit na mawawasak sa hinaharap. Wala sa mga taong ito ang maaaring manatili hanggang sa panahon ng kapahingahan pagkatapos na matapos ang gawain ng Diyos; walang ni isa ang maaaring maging tulad ng mga taong ito na mananatili hanggang sa oras ng kapahingahan. Ang mga mala-demonyong tao ay ang mga hindi isinasagawa ang katotohanan; ang kanilang kakanyahan ay isang pagtatanggi at pagiging suwail sa Diyos, at wala silang kahit na kaunting mga intensyon ng pagsunod sa Diyos. Ang ganitong mga tao ay mawawasak lahat. Maging kung ikaw ay nagtataglay ng katotohanan o kung ikaw ay lumalaban sa Diyos ay malalaman sa iyong kakanyahan, hindi ayon sa iyong anyo o sa iyong pananalita at pag-uugali. Ang kakanyahan ng bawat tao ang magpapasya kung sila ay mawawasak; ito ay tinutukoy ayon sa kakanyahan na ibinunyag sa pamamagitan ng kanilang pag-uugali at ng kanilang pagtugis ng katotohanan. Sa mga taong magkakatulad na gumagawa ng gawain at gumagawa din ng magkatulad na dami ng gawain, yaong mga mabubuti na makataong kakanyahan at nagtataglay ng katotohanan ay ang mga tao na maaaring manatili, ngunit yaong mga masasama ang kakanyahang pantao at sumusuway sa nakikitang Diyos ay yaong mga mawawasak. Anuman sa gawain ng Diyos o salita na nakadirekta sa hantungan ng sangkatauhan ay naaangkop na nakikitungo sa sangkatauhan ayon sa bawat kakanyahan ng tao; walang magiging aksidente, at tiyak na walang kahit pinakamaliit na pagkakamali. Tanging kapag ang tao ay tinupad ang gawain saka maghahalo ang emosyon o kahulugan. Ang gawain na ginagawa ng Diyos ay ang pinaka-angkop; Siya ay tiyak na hindi magdadala ng maling pahayag laban sa anumang nilalang. Maraming mga tao ngayon ang hindi magawang makakita ang hinaharap na hantungan ng sangkatauhan at hindi rin naniniwala sa mga salita na sinasabi Ko; lahat ng mga hindi naniniwala, kasama ang mga hindi nagsasagawa ng katotohanan, ay mga demonyo! Ang mga naghahanap at ang mga hindi naghahanap ay dalawang magkaibang uri ng tao ngayon, at sila ay dalawang uri ng mga tao na may dalawang magkaibang hantungan. Yaong mga taong nagpapatuloy sa kaalaman ng katotohanan at sinasagawa ang katotohanan ay ang mga tao na ililigtas ng Diyos. Ang mga hindi nakakaalam sa tunay na daan ay mga demonyo at mga kaaway; sila ang mga inapo ni arkanghel at mawawasak. Kahit na ang mga banal na mananampalataya ng isang malabong Diyos—hindi ba mga demonyo rin sila? Ang mga taong nagtataglay ng magandang mga budhi ngunit hindi tinatanggap ang tunay na daan ay mga demonyo; ang kanilang kakanyahan ay isang pagtanggi sa Diyos. Ang mga hindi tumatanggap sa tunay na daan ay ang mga tumatanggi sa Diyos, at kahit na ang mga taong ito ay magtiis ng maraming mga paghihirap, sila pa rin ay mawawasak. Yaong mga ayaw lisanin ang mundo, na hindi kayang mahiwalay sa kanilang mga magulang, na hindi makayang alisin ang kanilang sarili sa kanilang sariling mga kasiyahan ng laman ay lahat suwail sa Diyos at lahat ay mawawasak. Sinuman na hindi naniniwala sa Diyos na nagkatawang-tao ay mala-demonyo; higit pa kaya, sila ay mawawasak. Yaong mga naniniwala ngunit hindi sinasagawa ang katotohanan, yaong mga hindi naniniwala sa Diyos na nagkatawang-tao, at ang mga hindi man lamang naniniwala sa pag-iral ng Diyos ay mawawasak. Sinuman na magagawang manatili ay isang tao na sumailalim sa kapaitan ng kapinuhan at tumayong panatag; ito ay isang tao na tunay na dumaan sa mga pagsubok. Sinuman na hindi kumikilala sa Diyos ay isang kaaway; iyon ay, ang sinuman sa loob o labas ng daloy na ito na hindi kumikilala sa Diyos na nagkatawang-tao ay isang antikristo! Sino si Satanas, sino ang mga demonyo, at sino ang mga kaaway ng Diyos kung hindi ang mga tumatanggi na hindi naniniwala sa Diyos? Hindi ba sila ang mga tao na hindi masunurin sa Diyos? Hindi ba sila ang mga tao na nagsasabing naniniwala ngunit kulang sa katotohanan? Hindi ba sila ang mga tao na naghahangad lamang ng mga pagpapala ngunit hindi magawang sumaksi sa Diyos? Maaari ka pa ring makipag-inuman sa mga demonyong iyan ngayon at magpahiwatig ng konsensya at pag-ibig sa mga demonyong ito; hindi ba ito itinuturing na pagpapalawak ng magandang mga intensyon kay Satanas? Hindi ba ito itinuturing na pakikipag-ugnay sa mga demonyo?

      Kung ang mga tao ay hindi pa rin makilala ang pagitan ng mabuti at masama ngayon, at pikit mata pa rin na nagdidiin ng pag-ibig at awa na walang anumang paraang umaasa na hanapin ang kalooban ng Diyos, at hindi magawa sa anumang paraan na tanggapin ang puso ng Diyos bilang kanilang sarili, ang kanilang mga katapusan lahat ay mas kahabag-habag. Sinuman na hindi naniniwala sa Diyos sa katawang-tao ay kaaway ng Diyos. Kung ikaw ay maaaring magdiin ng konsensya at mahalin ang kaaway, hindi ka ba kulang sa pakiramdam sa pagkamatuwid? Kung ikaw ay kaayon sa mga iyon na kinamuhian Ko at hindi sinasang-ayunan, at magdiin pa rin ng pag-ibig o sariling mga damdamin sa kanila, hindi ba ikaw ay suwail? Hindi mo ba nasadyang tanggihan ang Diyos? Ang isang tao ba na katulad nito ay nagtataglay ng katotohanan? Kung ang mga tao ay magdiin ng konsensya sa mga kaaway, magdiin ng pag-ibig sa mga demonyo at magdiin ng awa kay Satanas, hindi kaya nila sinasadyang inaabala ang gawain ng Diyos? Yaong mga tao na naniniwala lamang kay Jesus at hindi naniniwala sa Diyos na nagkatawang-tao sa mga huling araw at yaong mga nagsasabi na naniniwala sa Diyos na nagkatawang-tao ngunit gumagawa ng masama ay lahat mga anticristo, pabayaan mag-isa ang mga tao na hindi naniniwala sa Diyos. Ang mga taong ito ay mawawasak lahat. Ang pamantayan kung saan ang tao ay hinahatulan ang tao ay batay sa kanyang pag-uugali; ang isa na may mabuting pag-uugali ay isang matuwid na tao, at ang isa na ang pag-uugali ay karumaldumal ay masama. Ang pamantayan kung saan hinahatulan ng Diyos ang tao ay batay sa kung ang kakanyahan ng isa ay sumusunod sa Kanya; ang isang sumusunod sa Diyos ay isang matuwid na tao, at ang hindi sumusunod sa Diyos ay isang kaaway at isang masamang tao, hindi alintana kung ang pag-uugali ng taong ito ay mabuti o masama, at hindi alintana kung ang pagsasalita ng taong ito ay tama o mali. May ilang mga tao ang nais gumamit ng mabubuting gawa upang magtamo ng magandang hantungan ng hinaharap, at may ilang mga tao ang nais na gumamit ng mahusay na pananalita upang kumuha ng mabuting destinasyon. Maling pinaniniwalaan ng mga tao na ibinabatay ng Diyos ang kalalabasan ng tao ayon sa kanyang pag-uugali o pananalita, at sa gayon maraming mga tao ang naghahanap na gamitin ito upang makakuha ng pansamantalang pabor sa pamamagitan ng panlilinlang. Ang mga tao na makakaligtas kinalaunan sa pamamagitan ng kapahingahan ay lahat pagtitiisan ang araw ng pagdurusa at sasaksi din para sa Diyos; sila ay ang mga taong nakatapos ng kanilang tungkulin at sadyang na sumusunod sa Diyos. Yaong mga nais lamang gamitin ang pagkakataon na maglingkod upang maiwasan ang pagsasagawa ng katotohanan ang hindi maaaring manatili. Ang Diyos ay may naaangkop na mga pamantayan para sa pag-aayos ng mga kalalabasan ng lahat ng mga tao; hindi lamang Niya ginagawa ang mga desisyon na ito ayon sa mga salita at pag-uugali ng isang tao, hindi rin Niya ito ginagawa ayon sa kanilang pag-uugali sa isang yugto ng panahon. Siya ay tiyak na hindi magiging maluwag sa lahat ng mga masamang pag-uugali dahil sa nakaraang paglilingkod ng isang tao sa Diyos, at hindi rin Niya patatawarin ang isa sa kamatayan dahil sa isang-beses na paggugol sa Diyos. Walang sinuman ang maaaring makaiwas sa paghihiganti para sa kanilang kasamaan, at walang sinuman ang maaaring pagtakpan ang kanilang masamang pag-uugali at sa gayong paraan ay maiwasan ang paghihirap ng pagkawasak. Kung magagawa ng sinuman nang totohanan ang kanyang sariling tungkulin, kung gayon mangangahulugan ito na sila ay walang hanggang tapat sa Diyos at hindi naghahanap ng mga gantimpala, hindi alintana kung tatanggap sila ng mga biyaya o magdusa ng kasawian. Kung ang mga tao ay tapat sa Diyos kapag nakita nila ang mga biyaya ngunit mawala ang kanilang katapatan kapag hindi sila makakita ng mga biyaya at sa katapusan ay hindi magawang sumaksi sa Diyos at hindi pa rin magawa ang kanilang tungkulin ayon sa nararapat, ang mga taong ito na minsang naglingkod sa Diyos nang matapat ay mawawasak pa rin. Sa madaling salita, ang mga masasamang tao ay hindi makakaligtas tungo sa walang-hanggan, at hindi rin sila maaaring pumasok sa kapahingahan; tanging ang mga matuwid lamang ang mga panginoon ng kapahingahan. Pagkatapos pumasok ng sangkatauhan sa tamang landas, ang mga tao ay magkakaroon ng normal na mga pamumuhay ng tao. Lahat sila ay gagawa ng kani-kanilang sariling mga kaukulang tungkulin at maging ganap na tapat sa Diyos. Lubos nilang bibitawan ang kanilang pagsuway at ang kanilang tiwaling disposisyon, at mabubuhay sila para sa Diyos at dahil sa Diyos. Mawawalan sila ng pagsuway at paglaban. Magagawa nilang lubos na sumunod sa Diyos. Ito ang buhay ng Diyos at tao at ang buhay ng kaharian, at ito ang buhay ng kapahingahan.

    Yaong mga nagdadala sa kanilang lubos na di-sumasampalatayang mga anak at kamag-anak sa simbahan ay masyadong makasarili at ipinakikita ang kanilang kabaitan. Ang mga taong ito ay pinagdidiinan lamang ang pag-ibig, nang walang pagsasaalang-alang sa kung sila ay maniniwala o kung ito ay kalooban ng Diyos. Ang ilan ay dinadala ang kanilang mga asawa sa harap ng Diyos, o dinadala ang kanilang mga magulang sa harap ng Diyos, at hindi alintana kung ang Banal na Espiritu ay sumasang-ayon o gagampanan ang Kanyang gawain, sila ay pikit-matang “kumupkop ng talentadong tao” para sa Diyos. Anong pakinabang ang maaaring makamit mula sa pagpapalawak ng kagandahang-loob na ito sa mga tao na hindi naniniwala? Kahit na ang mga di-mananampalataya na ito na walang presensya ng Banal na Espiritu ay nagpupumilit na sumunod sa Diyos, sila ay hindi pa rin maaaring mailigtas na katulad ng pinaniniwalaan ng isa. Yaong mga tumatanggap ng kaligtasan ay hindi tunay na ganoon kadaling matamo. Yaong hindi sumailalim sa gawain at mga pagsubok ng Banal na Espiritu at hindi pa ginagawang perpekto ng Diyos na nagkatawang-tao ay kailanman hindi maaaring maging ganap. Samakatuwid, ang mga taong ito ay kulang sa presensiya ng Banal na Espiritu mula sa sandaling simulan nila ang tinatayang pagsunod sa Diyos. Ayon sa kanilang mga kondisyon at aktuwal na mga estado, sila ay sadyang hindi maaaring gawing ganap. Kaya, ang Banal na Espiritu ay hindi nagpapasya na gumugol ng mas maraming enerhiya sa kanila, at hindi rin Siya nagbibigay ng anumang pagliliwanag o gagabayan sila sa anumang paraan; pinahihintulutan lamang Niya sila na sumunod at sa huli ay ibinubunyag ang kanilang mga kalalabasan—ito ay sapat. Ang sigasig at mga intensyon ng tao ay galing kay Satanas, at walang paraan upang magawa nilang gawing ganap ang gawain ng Banal na Espiritu. Anuman ang uri ng isang tao, siya ay dapat magtaglay ng gawain ng Banal na Espiritu—magagawa bang gawing ganap ng isang tao ang isang tao? Bakit iniibig ng isang lalaki ang kanyang asawa? At bakit iniibig ng isang babae ang kanyang asawa? Bakit masunurin ang mga anak sa kanilang mga magulang? At bakit ang mga magulang ay nahuhumaling sa kanilang mga anak? Anong mga uri ng mga intensyon ang talagang tinataglay ng mga tao? Hindi ba ito upang masiyahan sa sariling mga plano at makasariling mga hangarin? Ito ba ay tunay na para sa plano sa pamamahala ng Diyos? Ito ba ay para sa gawain ng Diyos? Ito ba ay upang tuparin ang tungkulin ng isang nilalang? Yaong mga dating naniwala sa Diyos at hindi matamo ang presensya ng Banal na Espiritu ay hindi kailanman maaaring magtamo ng gawain ng banal na Espiritu; natukoy na ang mga taong ito ay mawawasak. Hindi mahalaga kung gaano ang pag-ibig na mayroon ang isa para sa kanila, hindi nito maaaring palitan ang gawain ng Banal na Espiritu. Ang sigasig at pag-ibig ng tao ay kumakatawan sa mga intensyon ng tao, ngunit hindi maaaring kumatawan sa mga intensyon ng Diyos at hindi maaaring pumalit sa gawain ng Diyos. Palawigin man ng isang tao ang pinakamaraming posibleng halaga ng pag-ibig o awa patungo sa mga tao na naturingang naniniwala sa Diyos at magpanggap na sumusunod sa Kanya ngunit hindi alam kung paano ang maniwala sa Diyos, hindi pa rin nila matatamo ang simpatiya ng Diyos o magtamo ng gawain ng Banal na Espiritu. Kahit na ang mga taong taos-pusong sumusunod sa Diyos ay mahina ang kakayahan at hindi maunawaan ang maraming mga katotohanan, maaari pa rin nilang paminsan-minsang matamo ang mga gawain ng Banal na Espiritu, kaysa sa mga matataas ang kakayahan ngunit hindi taos-puso ang paniniwala ay hindi maaaring matamo ang presensiya ng Banal na Espiritu. Walang anumang posibilidad para sa kaligtasan ang mga taong ito. Kahit na basahin nila o paminsan-minsang makinig sa mga mensahe o umawit ng mga papuri sa Diyos, sa katapusan ay hindi nila magagawang manatili sa oras ng kapahingahan. Maging ang taos-pusong naghahanap ay hindi natukoy sa kung paano sila hatulan ng iba o kung paano sila tingnan ng mga tao sa paligid nila, ngunit sa pamamagitan ng kung paano gumana ang Banal na Espiritu sa kanila at kung mayroon silang presensya ng Banal na Espiritu, at ito ay mas tinutukoy sa pamamagitan ng kung ang kanilang disposisyon ay magbabago at kung mayroon silang kaalaman sa Diyos matapos sumailalim sa gawain ng Banal na Espiritu sa loob ng isang tiyak na panahon; kung ang Banal na Espiritu ay kumikilos sa isang tao, ang disposisyon ng taong ito ay unti-unting magbabago, at ang kanilang pananaw sa paniniwala sa Diyos ay unti-unting lalaking mas dalisay. Hindi alintana kung gaano katagal nang sumusunod ang isa tao sa Diyos, kung sila ay nagbago, ito ay nangangahulugan na ang Banal na Espiritu ay kumikilos sa kanila. Kung hindi sila nagbago, ito ay nangangahulugan na ang Banal na Espiritu ay hindi kumikilos sa kanila. Kahit na ang mga taong ito ay magbigay ng paglilingkod, sila ay ibubuyo ng kanilang mga intensyon na magtamo ng magandang kapalaran. Ang paminsan-minsang paglilingkod ay hindi maaaring pumalit sa pagbabago ng kanilang disposisyon. Sa huli ay mawawasak pa rin sila, sapagka’t hindi kinakailangan ang mga nag-uukol ng paglilingkod sa loob ng kaharian, at hindi rin kailangan para sa sinuman na hindi nagbago ang disposisyon na maglingkod sa mga tao na ginawang perpekto at silang mga tapat sa Diyos. Ang mga salitang iyon mula sa nakaraan, “Kapag ang sinuman ay naniniwala sa Panginoon, ang pagpapala ay dadaloy sa kanyang buong pamilya,” ay angkop para sa Kapanahunan ng Biyaya ngunit hindi nauugnay sa hantungan ng tao. Sila ay angkop lamang para sa isang yugto sa nang Kapanahunan ng Biyaya. Ang nilalayon na kahulugan ng mga salitang ito ay nakadirekta sa kapayapaan at materyal na mga pagpapala na tinatamasa ng mga tao; hindi nila ibig sabihin na ang buong pamilya ng isang taong naniniwala sa Panginoon ay maililigtas, at hindi rin nila ibig sabihin na kung ang isa ay magtamo ng magandang kapalaran, ang kanyang buong pamilya ay madadala din sa kapahingahan. Kahit nakakatanggap ang sinuman ng mga pagpapala o magdanas ng kasawiang ito ay tinukoy ayon sa sariling kakanyahan, at hindi tinukoy ayon sa mga karaniwang kakanyahan na ibinabahagi ng sinuman sa iba. Ang kaharian ay walang ganitong uri ng kasabihan o ganitong uri ng patakaran. Kung magagawa ninuman na makaligtas, ito ay dahil siya ay nakaabot sa mga kinakailangan ng Diyos, at kung ang sinuman ay hindi magawang manatili hanggang sa oras ng kapahingahan, ito ay dahil ang taong ito ay suwail sa Diyos at hindi naluguran ang mga kinakailangan ng Diyos. Ang bawa’t isa ay may naaangkop na hantungan. Ang mga hantungan na ito ay tinukoy ayon sa kakanyahan ng bawat tao at ito ay ganap na walang-kaugnayan sa iba. Ang napakasamang pag-uugali ng isang bata ay hindi maaaring ilipat sa kanyang mga magulang, at ang pagkamatuwid ng isang bata ay hindi maaaring ibahagi sa kanyang mga magulang. Ang napakasamang pag-uugali ng magulang ay hindi maaaring mailipat sa kanyang mga anak, at ang pagkamatuwid ng magulang ay hindi maaaring ibahagi sa kanyang mga anak. Ang bawa’t isa ay dinadala ang kanyang kaukulang mga kasalanan, at tinatamasa ng bawa’t isa ang kanyang kaukulang kapalaran. Walang sinuman ang maaaring pumalit para sa iba. Ito ang pagkamatuwid. Sa pananaw ng tao, kung ang mga magulang ay makakuha ng magandang kapalaran, ganyan din ang kanilang mga anak, at kung ang anak gumawa ng masama, ang kanilang mga magulang ay dapat magbayad-sala para sa kanilang mga kasalanan. Ito ang pananaw ng tao at paraan ng tao sa paggawa ng mga bagay. Hindi ito pananaw ng Diyos. Ang kalalabasan ng bawat isa ay tinukoy ayon sa kakanyahan na nanggagaling mula sa kanilang pag-uugali, at ito ay palaging natutukoy nang naaangkop. Walang sinuman ang maaaring magdala sa mga kasalanan ng iba: at higit pa, walang sinuman ang maaaring tumanggap ng kaparusahan na kahalili ng iba. Ito ay tiyak. Ang haling na haling na pangangalaga ng magulang para sa kanyang mga anak ay hindi nangangahulugan na maaari silang magsagawa ng matuwid na mga gawa na kahalili ng kanilang mga anak, at hindi rin gumagana ang masunuring pagmamahal ng isang bata sa kanyang mga magulang ay nangangahulugan na maaari silang magsagawa ng matuwid na mga gawa na kahalili ng kanilang mga magulang. Ito ang tunay na kahulugan sa likod ng mga salita, “Kung magkagayo’y sasa bukid ang dalawang lalake; ang isa’y kukunin, at ang isa’y iiwan: Dalawang babaing nagsisigiling sa isang gilingan; ang isa’y kukunin, at ang isa’y iiwan.” Walang sinuman ang maaaring dalhin ang kanilang mga anak na gumagawa ng kasamaan sa kapahingahan batay sa ng kanilang malalim na pag-ibig para sa kanilang mga anak, at hindi rin maaaring dalhin ng sinuman ang kanyang asawang babae (o lalaki) sa kapahingahan batay sa kanilang sariling matuwid na pag-uugali. Ito ay isang administratibong patakaran; walang maaaring mga eksepsiyon para sa sinuman. Ang mga gumagawa ng pagkamatuwid ay gumagawa ng pagkamatuwid, at ang gumagawa ng masama ay mga gumagawa ng kasamaan. Ang mga gumagawa ng pagkamatuwid ay magagawang makaligtas, at ang mga gumagawa ng kasamaan ay mawawasak. Ang banal ay banal; hindi sila marumi. Ang marumi ay marumi, at hindi sila nagtataglay ng kahit na anumang bahaging banal. Lahat ng masasamang tao ay dapat mawasak, at lahat ng mga taong matuwid ay dapat makaligtas, kahit na ang mga anak ng gumagawa ng masama ay gumawa ng matuwid na mga gawa, at kahit na ang mga magulang ng isang matuwid na tao ay gumawa ng masamang mga gawa. Walang relasyon sa pagitan ng isang nananampalatayang asawang lalaki at ng asawang hindi sumasampalataya, at walang relasyon sa pagitan ng nananampalatayang mga anak at di nananampalatayang magulang. Sila ay dalawang di-magkaayong uri. Bago pumasok sa kapahingahan, ang isa ay may pisikal na mga kamag-anak, ngunit sa sandaling ang sinuman ay pumasok na sa kapahingahan, siya ay wala nang anumang pisikal na mga kamag-anak na masasabi. Yaong mga ginagawa ang kanilang tungkulin at ang mga hindi ay mga magkaaway; ang mga umiibig sa Diyos at ang mga nagagalit sa Diyos ay magkasalungat sa isa’t isa. Ang mga pumasok sa kapahingahan at ang mga taong nawasak ay dalawang magkaibang uri ng mga nilalang. Ang mga nilalang na tutupad sa kanilang tungkulin ay makakaligtas, at ang mga nilalang na hindi makatupad ng kanilang mga tungkulin ay mawawasak; ano’ng higit pa, ito ay mananatili ng walang-hanggan. Minamahal mo ba ang iyong asawang lalaki upang tuparin ang iyong tungkuling bilang nilalang? Minamahal mo ba ang iyong asawang babae upang tuparin ang iyong tungkuling bilang nilalang? Hindi mo ba masunurin sa iyong hindi sumasampalatayang mga magulang upang tuparin ang iyong tungkuling bilang nilalang? Ang pananaw ba ng tao sa paniniwala sa Diyos ay tama o hindi? Bakit ka naniniwala sa Diyos? Ano ang iyong nais matamo? Paano mo mahal ang Diyos? Yaong mga hindi makatupad sa kanilang tungkulin bilang mga nilalang at hindi makagawa ng buong pagsisikap ay mawawasak. Ang mga tao ngayon ay may pisikal na relasyon sa isa’t isa, pati na rin ang mga ugnayan sa pamamagitan ng dugo, ngunit sa ibang pagkakataon lahat ng ito ay mababasag. Ang mga mananampalataya at hindi naniniwala ay hindi kaayon ngunit sa halip ay salungat sa isa’t isa. Yaong mga nasa kapahingahan ay naniniwala na mayroong Diyos at masunurin sa Diyos. Ang mga suwail sa Diyos ay mawawasak lahat. Ang mga pamilya ay hindi na iiral pa sa lupa; paano maaaring magkaroon ng mga magulang o mga anak o mga relasyon sa pagitan ng mag-asawa? Ang mismong hindi pagkaayon sa paniniwala at kawalan ng pananampalataya ang magpapatindi sa mga pisikal na relasyong ito!

      Noong una ay walang mga pamilya sa gitna ng sangkatauhan, lalaki at babae lamang, dalawang uri ng mga tao. Walang mga bayan, bukod pa sa mga pamilya, na dahil sa katiwalian ng tao, lahat ng uri ng mga tao ay inayos ang kanilang mga sarili sa indibidwal na mga angkan, nang tumagal ay nabuo ang mga bayan at mga bansa. Ang mga bayan at mga bansa na ito ay binubuo ng maliit na indibidwal na mga pamilya, at sa ganitong paraan ang lahat ng uri ng mga tao ay nagkalat sa pagitan ng iba’t-ibang mga lahi ayon sa mga pagkakaiba sa wika at naghahating mga hangganan. Sa totoo lang, hindi alintana kung gaano karaming mga lahi ang na sa mundo, ang sangkatauhan ay mayroon lamang isang ninuno. Sa simula, may dalawang uri lamang ng tao, at ang dalawang uri na ito ay lalaki at babae. Gayunpaman, dahil sa ang pag-usad ng gawain ng Diyos, ang paglipas ng kasaysayan at heograpikal na mga pagbabago, sa iba’t-ibang antas ang dalawang mga uri ng tao na ito ay bumuo ng higit pang mga uri ng mga tao. Kung tutuusin, gaano man karami ang mga lahi na bumubuo sa sangkatauhan, ang lahat ng sangkatauhan ay nilikha pa rin ng Diyos. Hindi mahalaga kung anong lahi kabilang ang tao, lahat ng ito ay Kanyang mga nilikha; silang lahat ay mga inapo nina Adan at Eba. Kahit na sila ay hindi ginawa ng mga kamay ng Diyos, sila ay mga inapo nina Adan at Eba, na personal na nilikha ng Diyos. Hindi mahalaga kung sa aling uri kabilang ang tao, silang lahat ay Kanyang mga nilikha; at dahil nabibilang sila sa sangkatauhan, na nilikha ng Diyos, ang kanilang hantungan ay kung saan dapat ang sangkatauhan, at sila ay nahahati ayon sa mga panuntunan na bumuo sa sangkatauhan. Iyon ay upang masabi na, ang mga gumagawa ng kasamaan at ang mga matuwid ay, pagkatapos ng lahat, mga nilalang. Ang mga nilalang na gumawa ng masama ay mawawasak sa bandang huli, at ang mga nilalang na gumanap ng matuwid na gawa ay makakaligtas. Ito ang pinaka-angkop na kaayusan para sa dalawang uri ng mga nilalang na ito. Hindi maaaring itanggi ng mga gumagawa ng kasamaan, na dahil sa kanilang pagsuway, na sila ay mga nilikha ng Diyos ngunit ninakaw sila ni Satanas kung kaya hindi sila maililigtas. Ang mga nilalang na may matuwid na pag-uugali ay hindi maaaring umasa sa katunayan na sila ay makakaligtas upang itanggi na sila ay nilikha ng Diyos ngunit natanggap ang kaligtasan pagkatapos itiwali ni Satanas. Ang mga gumagawa ng kasamaan ay mga nilalang na mga suwail sa Diyos; sila ay ang mga nilalang na hindi maaaring mailigtas at ganap nang ninakaw ni Satanas. Ang mga taong gumagawa ng masama ay mga tao din; sila ay mga taong naging ganap na ginawang tiwali at mga tao na hindi maaaring mailigtas. Dahil sila ay mga nilalang rin, ang mga taong matuwid ang pag-uugali ay naging tiwali rin, ngunit sila ay mga tao na nais kumawala sa kanilang tiwaling disposisyon at may kakayahang sumunod sa Diyos. Ang mga taong matuwid ang pag-uugali ay hindi mapuno ng pagkamatuwid; sa halip, sila ay nakatanggap ng kaligtasan at naging malaya sa kanilang tiwaling disposisyon upang sundin ang Diyos; sila ay maninindigan hanggang sa katapusan, ngunit hindi ibig sabihin na hindi sila ginawang tiwali ni Satanas. Kapag natapos na ang gawain ng Diyos, sa gitna ng lahat ng Kanyang mga nilikha, magkakaroon ng mga mawawasak at ang mga makakaligtas. Ito ay isang pangyayari na hindi maiiwasan sa Kanyang gawaing pamamahala. Hindi ito maikakaila ninuman. Ang mga gumagawa ng kasamaan ay hindi makakaligtas; yaong mga tatalima at susunod sa Kanya hanggang katapusan ay tiyak na makakaligtas. At dahil sa ang gawaing ito ay sa pamamahala ng sangkatauhan, mayroong mga mananatili at yaong mga aalisin. Ang mga ito ay iba’t ibang mga kalalabasan ng iba’t ibang uri ng mga tao, at ito ang mga pinaka-angkop na mga kaayusan para sa Kanyang mga nilikha. Ang pangwakas na kaayusan ng Diyos para sa sangkatauhan ay upang hatiin sa pamamagitan ng pagwawatak-watak sa mga pamilya, pagwawatak-watak sa mga bansa at pagwawatak-watak sa mga pambansang hangganan. Ito ay hindi magkakaroon ng mga pamilya at pambansang hangganan, sapagkat ang tao ay, pagkatapos ng lahat, ay may isang ninuno at ito ay nilikha ng Diyos. Sa madaling sabi, ang mga nilalang na gumagawa ng masama ay mawawasak, at ang mga nilalang na sumusunod sa Diyos ay makakaligtas. Sa ganitong paraan, wala nang mga pamilya, walang mga bayan at lalong walang mga bansa sa kabuuan ng hinaharap; ang ganitong uri ng sangkatauhan ay ang pinakabanal na uri ng sangkatauhan. Sina Adan at Eba ay nilikha upang pangalagaan ng tao ang lahat ng mga bagay sa lupa; ang tao ay ang dating panginoon ng lahat ng mga bagay. Ang intensyon ni Jehovah sa paglalang sa tao ay upang payagan ang tao na umiiral sa lupa at mangalaga rin sa lahat ng mga bagay na sa ibabaw nito, dahil ang tao ay hindi naman dating tiwali at hindi rin kayang gumawa ng kasamaan. Gayunpaman, pagkatapos maging tiwali ng tao, hindi na siya ang tagapag-alaga sa lahat ng mga bagay. At ang layunin ng kaligtasan ng Diyos ay upang maibalik ang tungkulin na ito ng tao, upang ibalik ang dating katuwiran ng tao at ang kanyang dating pagkamasunurin; ang sangkatauhan sa kapahingahan ay ang pinaka-larawan ng resulta sa inaasahang makamit ng Kanyang gawain ng pagliligtas. Kahit hindi na ito ang buhay na kagaya ng sa Hardin ng Eden, ang diwa nito ay magiging kagaya ng sa dati; ang sangkatauhan ay hindi na magiging kagaya ng dati na hindi tiwali, ngunit sa halip ay isang sangkatauhan na naging tiwali at pagkatapos ay tumanggap ng kaligtasan. Ang mga taong ito na nakatanggap ng kaligtasan ay ganap na (iyon ay, kapag ang Kanyang gawain ay nagtapos na) papasok sa kapahingahan. Gayundin, ang mga kahihinatnan ng mga taong naparusahan ay lubos ding mabubunyag sa katapusan, at sila ay mawawasak lamang pagkatapos ng Kanyang gawain. Ibig sabihin nito na pagkatapos ng Kanyang gawain, ang lahat ng mga gumagawa ng kasamaan at ang mga taong nailigtas ay mabubunyag, para sa gawain ng pagbunyag ng lahat ng mga uri ng mga tao ( maging sila man ay gumagawa ng masama o ang nailigtas) ay isasagawa sa lahat ng tao nang sabay-sabay. Ang mga gumagawa ng masama ay aalisin, at yaong mga magagawang manatili ay sabay-sabay na ibubunyag. Samakatuwid, ang kahihinatnan ng lahat ng mga uri ng mga tao ay ibubunyag nang sabay-sabay. Hindi muna Niya hahayaan ang isang grupo ng mga tao na mga nailigtas na pumasok sa kapahingahan bago ang pagbubukod sa mga gumagawa ng kasamaan at paghuhusga o pagpaparusa sa mga ito ng paunti-unti; ang katotohanan ay hindi ganito. Kapag nawasak na ang mga gumagawa ng masama at yaong mga maaaring makaligtas ay pumasok na sa kapahingahan; ang Kanyang gawain sa buong sansinukob ay magtatapos. Walang mauuna o mahuhuli sa mga tatanggap ng mga pagpapala at mga magdurusa sa kasawian; ang mga tatanggap ng mga pagpapala ay mabubuhay nang walang hanggan, at ang mga magdurusa ng kasawian ay mamamatay ng walang hanggang. Ang dalawang hakbang na ito ng gawain ay gagawing ganap nang sabay-sabay. Ito ay tiyak na dahil may mga suwail na mga tao na dahil sa kanila ang pagkamatuwid ng mga masunuring tao ay maibubunyag, at ito ay tiyak na dahil may mga taong nakatanggap ng mga pagpapala na ang kasawian na dinanas ng mga gumagawa ng kasamaan para sa kanilang masamang pag-uugali ay maibubunyag. Kung hindi ibubunyag ng Diyos ang mga gumagawa ng kasamaan, yaong mga taong tapat na sumusunod sa Diyos ay hindi kailanman makikita ang araw; kung hindi dadalhin ng Diyos ang mga sumusunod sa Kanya sa isang angkop na hantungan, yaong mga taong suwail sa Diyos ay hindi matatanggap ang nararapat na ganti sa kanila. Ito ay ang proseso ng Kanyang gawain. Kung hindi Niya isasagawa itong gawain ng pagpaparusa sa kasamaan at paggantimpala sa mabuti, ang Kanyang mga nilikha ay hindi kailanman magagawang pumasok sa kani-kanilang mga hantungan. Kapag ang sangkatauhan ay pumasok sa kapahingahan, ang mga gumagawa ng kasamaan ay mawawasak, ang lahat ng sangkatauhan ay papasok sa tamang landas, at ang bawat uri ng tao ay magiging kanilang sariling uri alinsunod sa mga tungkulin na dapat nilang isagawa. Tanging ito lang ang araw ng kapahingahan ng sangkatauhan at ang hindi maiiwasang kalakaran para sa pag-unlad ng sangkatauhan, at tanging kapag ang sangkatauhan ay pumasok sa kapahingahan ang dakila at huling katuparan ng Diyos ay doon pa lamang magiging ganap; ito ang magiging wakas ng Kanyang gawain. Ang gawain na ito ang tatapos ng lahat ng sirang pisikal sa buhay ng sangkatauhan, at ito ang tatapos sa buhay ng tiwaling sangkatauhan. Mula dito ang sangkatauhan ay dapat pumasok sa isang bagong kaharian. Bagaman ang tao ay umaakay ng pisikal na pag-iral, may mga makabuluhang pagkakaiba sa pagitan ng kakanyahan ng kanyang buhay at ang kakanyahan ng buhay ng tiwaling sangkatauhan. Ang kahulugan ng kanyang pag-iral at ang kahulugan ng pag-iral ng tiwaling sangkatauhan ay naiiba rin. Kahit na ito ay hindi ang buhay ng isang bagong uri ng tao, maaari itong sabihin na buhay ng isang sangkatauhan na nakatanggap ng kaligtasan at isang buhay sa sangkatauhan at nabawing katuwiran. Ito ang mga tao na minsan ay naging suwail sa Diyos, at minsan nang nalupig ng Diyos at pagkatapos ay iniligtas sa pamamagitan Niya; ito ay mga taong nagpahiya sa Diyos at kalaunan ay sumaksi sa Kanya. Ang kanilang pag-iral, pagkatapos sumasailalim at makalampas sa Kanyang pagsubok, ay ang pinaka-makabuluhang pag-iral; sila ay mga tao na sumaksi sa Diyos sa harap ni Satanas; sila ay mga tao na nararapat mabuhay. Ang mga mawawasak ay ang mga tao na hindi maaaring maging saksi sa Diyos at hindi nararapat mabuhay. Ang kanilang pagkawasak ay dahil sa kanilang masamang pag-uugali, at pagkawasak ang kanilang pinakamabuting hantungan. Kapag ang tao kinalaunan ay pumasok sa mabuting kaharian, mawawala ang mga relasyon sa pagitan ng mag-asawa, sa pagitan ng ama at anak na babae o sa pagitan ng ina at anak na lalaki na inakala ng tao na mahahanap niya.

    Sa panahong iyon, ang tao ay susunod sa kanyang sariling uri, at ang pamilya ay maaaring nawasak na. Dahil sa ganap na pagkabigo, si Satanas ay hindi na muling manggagambala sa sangkatauhan, at ang tao ay hindi na magkaroon ng tiwaling makademonyong disposisyon. Ang suwail na mga tao ay mawawasak, at tanging ang mga masunuring tao na lamang ang makakaligtas. At kaya napaka-kaunting mga pamilya ang mananatiling buo; paano pa muling iiral ang pisikal na mga relasyon? Ang nakalipas na pisikal na buhay ng tao ay lubos nang ipagbabawal; paano maaaring umiiral ang pisikal na mga relasyon sa pagitan ng mga tao? Kung walang napakasamang tiwaling disposisyon, ang buhay ng mga tao ay hindi na ang lumang buhay ng nakaraan, ngunit sa halip ay isang bagong buhay. Mawawalan ng mga magulang ang mga anak, at ang mga anak ay mawawalan ng mga magulang. Mawawalan ng mga asawang lalaki ang mga asawang babae, mawawalan ng mga asawang babae ang mga asawang lalaki. Ang mga tao ngayon ay may pisikal na mga relasyon sa isa’t isa. Kapag silang lahat ay pumasok sa kapahingahan mawawala na ang pisikal na mga relasyon. Tanging ang gayong sangkatauhan ang magkakaroon ng pagkamatuwid at kabanalan, tanging ang gayong sangkatauhan ay magiging isang sumasamba sa Diyos.

      Nilikha ng Diyos ang sangkatauhan, inilagay ang mga ito sa lupa at pinangunahan ang mga ito hanggang sa araw na ito. Pagkatapos ay iniligtas Niya ang sangkatauhan at nagsilbi bilang handog ng kasalanan para sa sangkatauhan. Sa katapusan ay kailangan pa rin Niyang lupigin ang sangkatauhan, iligtas ng buo ang sangkatauhan at ibalik sila sa kanilang orihinal na ayos. Ito ang Kanyang gawain mula sa simula hanggang sa katapusan—ang pagpapanumbalik sa tao sa kanyang dating larawan at sa kanyang orihinal na ayos. Itatatag Niya ang Kanyang kaharian at ibabalik ang orihinal na ayos ng tao, ibig sabihin na ibabalik Niya ang Kanyang awtoridad sa ibabaw ng lupa at ibabalik ang Kanyang awtoridad sa lahat ng nilalang. Naiwala ng tao ang kanyang pusong takot sa Diyos matapos na gawing tiwali ni Satanas at nawala ang tungkulin na dapat magkaroon ang isang nilalang ng Diyos, at naging isang kaaway na suwail sa Diyos. Namuhay ang tao sa ilalim ng sakop ni Satanas at sumunod sa mga utos ni Satanas; kaya, walang paraan ang Diyos na kumilos sa gitna ng Kanyang mga nilikha, at lalo pang hindi nagawang matakot ang Kanyang mga nilikha. Ang tao ay nilalang ng Diyos, at kinakailangang sumamba sa Diyos, ngunit ang tao ay tunay na tumalikod sa Diyos at sumamba kay Satanas. Naging idolo si Satanas sa puso ng tao. Kaya nawala ng Diyos ang Kanyang kalagayan sa puso ng tao, na ibig-sabihin nawala Niya ang kahulugan ng Kanyang paglikha sa tao, at kaya upang ibalik ang kahulugan ng Kanyang paglikha sa tao ay dapat Niyang ibalik ang tao sa orihinal nitong ayos at alisin sa tao ang kanyang tiwaling disposisyon. Upang mabawi ang tao mula kay Satanas, kailangan Niyang iligtas ang tao mula sa kasalanan. Tanging sa ganitong paraan na maaari Niyang unti-unting ibalik ang orihinal na ayos ng tao at ibalik ang orihinal na tungkulin ng tao, at sa katapusan ay mapanumbalik ang Kanyang kaharian. Ang huling pagkawasak ng mga anak ng pagsuway ay isasagawa rin upang payagan ang tao na sambahin ang Diyos ng mas mabuti at mamuhay sa mundong ibabaw ng mas maayos. Dahil nilalang ng Diyos ang tao, dapat ay magagawa Niyang sambahin Siya ng tao; dahil ibig Niyang ibalik ang orihinal na tungkulin ng tao, dapat Niya itong lubos na mapanumbalik, at nang walang nahalo. Ang kahulugan ng pagpapanumbalik ng Kanyang awtoridad ay ang gawin ang tao na sambahin Siya at gawin ang tao na sumunod sa Kanya; ang ibig-sabihin nito ay dapat Niyang gawin ang tao na mabuhay dahil sa Kanya at gawin na mamatay ang Kanyang mga kaaway dahil sa Kanyang awtoridad; ito ay nangangahulugan na gagawin Niya ang bawat huling bahagi Niya na manatili sa gitna ng sangkatauhan at nang walang anumang pagtutol ng tao. Ang kaharian na ninanais Niyang maitatag ay ang Kanyang sariling kaharian. Ang sangkatauhan na ninanais Niya ay ang isang sumasamba sa Kanya, isang ganap na sumusunod sa Kanya at mayroong Kanyang kaluwalhatian. Kung hindi Niya ililigtas ang tiwaling sangkatauhan, ang kahulugan ng Kanyang paglikha sa tao ay mauuwi sa wala; mawawalan Siya ng awtoridad sa tao, at ang Kanyang kaharian ay hindi na magagawang umiral sa ibabaw ng lupa. Kung hindi Niya sisirain ang mga kaaway na iyon na hindi masunurin sa Kanya, hindi Niya makukuha ang Kanyang ganap na kaluwalhatian, at hindi rin Niya maaaring itatag ang Kanyang kaharian sa ibabaw ng lupa. Ito ang mga simbolo ng pagiging-ganap ng Kanyang gawain at ang mga simbolo ng pagiging-ganap ng Kanyang dakilang katuparan: upang lubos Niyang wasakin ang mga nasa gitna ng sangkatauhan na hindi sumunod sa Kanya, at upang dalhin ang mga naging ganap sa kapahingahan. Kapag ang sangkatauhan ay naibalik na sa kanilang orihinal na ayos, kapag naisasakatuparan na ng sangkatauhan ang kani-kanilang mga tungkulin, mapanatili ang kanilang sariling lugar at sundin ang lahat ng mga pagsasaayos ng Diyos, ang Diyos ay magtatamo ng isang grupo ng mga tao sa ibabaw ng lupa na sambahin Siya, at maitatatag na din Niya ang isang kaharian sa ibabaw ng lupa na sumasamba sa Kanya. Siya ay magkakaroon ng walang hanggang tagumpay sa ibabaw ng lupa, at ang mga salungat sa Kanya ay malilipol nang tuluyan. Mapanunumbalik nito ang Kanyang orihinal na layunin sa paglikha ng tao; mapanunumbalik nito ang Kanyang layunin sa paglikha ng lahat ng mga bagay, at ito rin ang magpanunumbalik ng Kanyang awtoridad sa ibabaw ng lupa, ang Kanyang awtoridad sa lahat ng mga bagay at ang Kanyang awtoridad sa gitna ng Kanyang mga kaaway. Ito ang mga simbolo ng Kanyang ganap na tagumpay. Simula ngayon ang sangkatauhan ay papasok sa kapahingahan at pumasok sa isang buhay na sumusunod sa tamang landas. Ang Diyos ay papasok din sa walang hanggan kapahingahan kasama ang tao at pumasok sa isang buhay na walang hanggan na pagsasaluhan ng Diyos at tao. Ang kalaswaan at pagsuway sa lupa ay mawawala, at simula na ng pananaghoy sa ibabaw ng lupa. Ang lahat ng sumasalungat sa Diyos sa ibabaw ng lupa ay hindi na iiral. Tanging ang Diyos at ang mga tao na Kanyang iniligtas ang mananatili; ang Kanyang nilikha lamang ang matitira.

Mula sa Mga Pagbigkas ni Cristo ng mga Huling Araw (Mga Seleksyon)

Ang pinagmulan：Ang Diyos at Tao ay Papasok sa Kapahingahan na Magkasama

Recommendation：

Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos ay itinatag ng Diyos na Makapangyarihan sa lahat nang personal

Pagsaliksik sa Kidlat ng Silanganan

Ang Ebanghelyo ay lumalaganap!