Yaong mga nagdadala sa kanilang lubos na di-sumasampalatayang mga anak at kamag-anak sa simbahan ay masyadong makasarili at ipinakikita ang kanilang kabaitan. Ang mga taong ito ay pinagdidiinan lang ang pag-ibig, na walang pagsasaalang-alang sa kung sila ay naniniwala o kung ito ay kalooban ng Diyos. Ang ilan ay dinadala ang kanilang mga asawa sa harap ng Diyos, o dinadala ang kanilang mga magulang sa harap ng Diyos, at hindi alintana kung ang Banal na Espiritu ay sumasang-ayon o gagampanan ang Kanyang gawain, sila ay pikit-matang “kumupkop ng talentadong tao” para sa Diyos. Anong pakinabang ang makakamit mula sa pagpapalawak ng kagandahang-loob na ito sa mga tao na hindi naniniwala? Kahit na ang mga di-mananampalataya na ito na walang presensya ng Banal na Espiritu ay nagpupumilit na sumunod sa Diyos, sila ay hindi pa rin maaaring mailigtas na tulad ng pinaniniwalaan ng isa. Yaong mga tumatanggap ng kaligtasan ay hindi talagang ganoon kadaling matamo. Yaong hindi napasailalim sa gawain at mga pagsubok ng Banal na Espiritu at hindi pa nagagawang perpekto ng Diyos na nagkatawang-tao ay hindi kailanman maaaring gawing ganap. Samakatuwid, ang mga taong ito ay kulang sa presensiya ng Banal na Espiritu mula sa sandaling simulan nila ang naturingang pagsunod sa Diyos. Ayon sa kanilang mga kondisyon at aktuwal na kalalagayan, sila ay sadyang hindi maaaring gawing ganap. Kaya, ang Banal na Espiritu ay hindi nagpapasya na gumugol ng mas maraming enerhiya sa kanila, at hindi rin Siya nagbibigay ng anumang pagliliwanag o gagabayan sila sa anumang paraan; pinahihintulutan lang Niya sila na sumunod at sa huli ay ibinubunyag ang kanilang mga kalalabasan—ito ay sapat. Ang sigasig at mga intensyon ng tao ay galing kay Satanas, at walang paraan upang magawa nilang gawing ganap ang gawain ng Banal na Espiritu. Anuman ang uri ng isang tao, siya ay dapat magtaglay ng gawain ng Banal na Espiritu—magagawa bang gawing ganap ng isang tao ang isang tao? Bakit iniibig ng isang lalaki ang kanyang asawa? At bakit iniibig ng isang babae ang kanyang asawa? Bakit masunurin ang mga anak sa kanilang mga magulang? At bakit ang mga magulang ay nahuhumaling sa kanilang mga anak? Anong mga uri ng mga intensyon ang talagang tinataglay ng mga tao? Hindi ba ito upang masiyahan sa sariling mga plano at makasariling mga hangarin? Ito ba’y talagang para sa plano sa pamamahala ng Diyos? Ito ba’y para sa gawain ng Diyos? Ito ba’y upang tuparin ang tungkulin ng isang nilalang? Yaong mga dating naniwala sa Diyos at hindi matamo ang presensya ng Banal na Espiritu ay hindi kailanman magtatamo ng gawain ng banal na Espiritu; napagpasyahan na ang mga taong ito’y wawasakin. Gaano man ang pag-ibig na mayroon ang isa para sa kanila, hindi nito maaaring palitan ang gawain ng Banal na Espiritu. Ang sigasig at pag-ibig ng tao ay kumakatawan sa mga intensyon ng tao, ngunit hindi maaaring kumatawan sa mga intensyon ng Diyos at hindi maaaring pumalit sa gawain ng Diyos. Palawigin man ng isang tao ang katumbas ng pinakadakilang pag-ibig o awa na posible tungo sa mga tao na naturingang naniniwala sa Diyos at magpanggap na sumusunod sa Kanya ngunit hindi alam kung paano ang maniwala sa Diyos, hindi pa rin nila matatamo ang simpatiya ng Diyos o matatamo ang gawain ng Banal na Espiritu. Kahit na ang mga taong taos-pusong sumusunod sa Diyos ay mahina ang kakayahan at hindi maunawaan ang maraming mga katotohanan, maaari pa rin nilang paminsan-minsang matamo ang mga gawain ng Banal na Espiritu, ngunit ang matataas ang kakayahan gayunma’y hindi taos-puso ang paniniwala ay hindi maaaring matamo ang presensya ng Banal na Espiritu. Talagang walang anumang posibilidad para sa kaligtasan ang mga taong ito. Kahit na binabasa nila o paminsan-minsang nakikinig sa mga mensahe o umaawit ng mga papuri sa Diyos, sa katapusan ay hindi nila magagawang manatili sa oras ng kapahingahan. Maging ang taos-pusong paghahanap ay hindi pinagpapasyahan kung paano sila hinahatulan ng iba o kung paano sila tinitingnan ng mga tao sa paligid nila, ngunit kung paano kumikilos ang Banal na Espiritu sa kanila at kung mayroon silang presensya ng Banal na Espiritu, at ito lahat ay mas pinagpapasyahan kung ang kanilang disposisyon ay magbabago at kung mayroon silang kaalaman sa Diyos matapos sumailalim sa gawain ng Banal na Espiritu sa loob ng isang tiyak na panahon; kung ang Banal na Espiritu ay kumikilos sa isang tao, ang disposisyon ng taong ito ay unti-unting magbabago, at ang kanilang pananaw sa paniniwala sa Diyos ay unti-unting magiging mas dalisay. Hindi alintana kung gaano katagal nang sumusunod ang isang tao sa Diyos, basta’t sila’y nagbago, ito’y nangangahulugan na ang Banal na Espiritu ay kumikilos sa kanila. Kung hindi sila nagbago, ito’y nangangahulugan na ang Banal na Espiritu ay hindi kumikilos sa kanila. Kahit na ang mga taong ito ay magbigay ng paglilingkod, sila ay inuudyukan ng kanilang mga intensyon na magtamo ng magandang kapalaran. Ang paminsan-minsang paglilingkod ay hindi maaaring pumalit sa pagbabago ng kanilang disposisyon. Sa bandang huli ay wawasakin pa rin sila, sapagka’t hindi kinakailangan ang mga nag-uukol ng paglilingkod sa loob ng kaharian, at hindi rin kailangan para sa sinuman na hindi nagbago ang disposisyon na maglingkod sa mga tao na ginawang perpekto at silang mga tapat sa Diyos. Ang mga salitang iyon mula sa nakaraan, “Kapag ang sinuman ay naniniwala sa Panginoon, ang pagpapala ay dadaloy sa kanyang buong pamilya,” ay angkop para sa Kapanahunan ng Biyaya ngunit walang kaugnayan sa hantungan ng tao. Ang mga ito ay angkop lang para sa isang yugto noong Kapanahunan ng Biyaya. Ang nilalayon na kahulugan ng mga salitang ito ay nakadirekta sa kapayapaan at materyal na mga pagpapala na tinatamasa ng mga tao; hindi nito ibig sabihin na ang buong pamilya ng isang taong naniniwala sa Panginoon ay maililigtas, at hindi rin nito ibig sabihin na kung ang isa ay nagtatamo ng magandang kapalaran, ang kanyang buong pamilya ay madadala rin sa kapahingahan. Kahit nakatatanggap ang sinuman ng mga pagpapala o dumaranas ng kasawian ito’y pinagpapasyahan ayon sa sariling kakanyahan, at hindi pinagpapasyahan ayon sa mga karaniwang kakanyahan na kapareho ng iba. Ang kaharian ay talagang walang ganitong uri ng kasabihan o ganitong uri ng patakaran. Kung magagawa ninuman na makaligtas sa huli, ito’y dahil nakaabot siya sa mga kinakailangan ng Diyos, at kung sa huli sinuman ay hindi magawang manatili sa oras ng kapahingahan, ito’y dahil ang taong ito ay suwail sa Diyos at hindi natugunan ang mga kinakailangan ng Diyos. Ang bawa’t isa ay may naaangkop na hantungan. Ang mga hantungang ito ay pinagpapasyahan ayon sa kakanyahan ng bawat tao at ito ay ganap na walang-kaugnayan sa iba. Ang napakasamang pag-uugali ng isang bata ay hindi maaaring ilipat sa kanyang mga magulang, at ang pagkamatuwid ng isang bata ay hindi maaaring ibahagi sa kanyang mga magulang. Ang napakasamang pag-uugali ng magulang ay hindi maaaring ilipat sa kanyang mga anak, at ang pagkamatuwid ng magulang ay hindi maaaring ibahagi sa kanyang mga anak. Ang bawa’t isa ay dinadala ang kanyang kaukulang mga kasalanan, at tinatamasa ng bawa’t isa ang kanyang kaukulang kapalaran. Walang sinuman ang maaaring pumalit para sa iba. Ito ang pagkamatuwid. Sa pananaw ng tao, kung ang mga magulang ay makakuha ng magandang kapalaran, ganyan din ang kanilang mga anak, at kung ang anak ay gumawa ng masama, ang kanilang mga magulang ay dapat magbayad-sala para sa kanilang mga kasalanan. Ito ang pananaw ng tao at paraan ng tao sa paggawa ng mga bagay. Hindi ito pananaw ng Diyos. Ang kalalabasan ng bawat isa ay pinagpapasyahan ayon sa kakanyahan na nanggagaling mula sa kanilang pag-uugali, at ito ay palaging pinagpapasyahan nang naaangkop. Walang sinuman ang maaaring magdala sa mga kasalanan ng iba: at higit pa, walang sinuman ang maaaring tumanggap ng kaparusahan na kahalili ng iba. Ito ay tiyak. Ang haling na haling na pangangalaga ng magulang para sa kanyang mga anak ay hindi nangangahulugan na maaari silang magsagawa ng matuwid na mga gawa na kahalili ng kanilang mga anak, ni ang masunuring pagmamahal ng isang bata sa kanyang mga magulang ay nangangahulugan na maaari silang magsagawa ng matuwid na mga gawa na kahalili ng kanilang mga magulang. Ito ang tunay na kahulugan sa likod ng mga salita, “Kung magkagayo’y sasa bukid ang dalawang lalake; ang isa’y kukunin, at ang isa’y iiwan: Dalawang babaing nagsisigiling sa isang gilingan; ang isa’y kukunin, at ang isa’y iiwan.” Walang sinuman ang maaaring dalhin ang kanilang mga anak na gumagawa ng kasamaan sa kapahingahan batay sa kanilang malalim na pag-ibig para sa kanilang mga anak, at ni maaaring dalhin ng sinuman ang kanyang asawang babae (o lalaki) sa kapahingahan batay sa kanilang sariling matuwid na pag-uugali. Ito ay isang administratibong patakaran; walang maaaring mga eksepsiyon para sa sinuman. Ang gumagawa ng pagkamatuwid ay gumagawa ng pagkamatuwid, at ang gumagawa ng kasamaan ay gumagawa ng kasamaan. Ang mga gumagawa ng pagkamatuwid ay makakayang makaligtas, at ang mga gumagawa ng kasamaan ay wawasakin. Ang banal ay banal; hindi sila marumi. Ang marumi ay marumi, at hindi sila nagtataglay ng kahit na anumang bahaging banal. Lahat ng masasamang tao ay wawasakin, at lahat ng mga taong matuwid ay makaliligtas, kahit na ang mga anak nang gumagawa ng masama ay gumawa ng matutuwid na gawa, at kahit na ang mga magulang ng isang matuwid na tao ay gumawa ng masasamang gawa. Walang relasyon sa pagitan ng isang nananampalatayang asawang lalaki at ng asawang babaeng di-sumasampalataya, at walang relasyon sa pagitan ng nananampalatayang mga anak at di-nananampalatayang magulang. Sila ay dalawang di-magkaayong uri. Bago pumasok sa kapahingahan, ang isa ay may pisikal na mga kamag-anak, ngunit sa sandaling ang sinuman ay pumasok na sa kapahingahan, siya ay wala nang anumang pisikal na mga kamag-anak na masasabi. Yaong mga ginagawa ang kanilang tungkulin at ang mga hindi ay magkaaway; ang mga umiibig sa Diyos at ang mga namumuhi sa Diyos ay magkasalungat sa isa’t isa. Ang mga pumasok sa kapahingahan at ang mga taong nawasak ay dalawang magkaibang uri ng mga nilalang. Ang mga nilalang na tutupad sa kanilang tungkulin ay makakaligtas, at ang mga nilalang na hindi makatupad ng kanilang mga tungkulin ay wawasakin; higit pa rito, ito’y mananatili sa walang-hanggan. Minamahal mo ba ang iyong asawang lalaki upang tuparin ang iyong tungkulin bilang nilalang? Minamahal mo ba ang iyong asawang babae upang tuparin ang iyong tungkulin bilang nilalang? Ikaw ba’y masunurin sa iyong di-sumasampalatayang mga magulang upang tuparin ang iyong tungkulin bilang nilalang? Ang pananaw ba ng tao sa paniniwala sa Diyos ay tama o hindi? Bakit ka naniniwala sa Diyos? Ano ang iyong nais matamo? Paano mo mahal ang Diyos? Yaong mga hindi makatupad sa kanilang tungkulin bilang mga nilalang at hindi makagawa ng buong pagsisikap ay wawasakin. Ang mga tao ngayon ay may pisikal na relasyon sa isa’t isa, pati na rin ang mga ugnayan sa pamamagitan ng dugo, ngunit sa maglaon lahat ng ito’y madudurog. Ang mga mananampalataya at hindi naniniwala ay hindi kaayon ngunit sa halip ay salungat sa isa’t isa. Yaong mga nasa kapahingahan ay naniniwala na mayroong Diyos at masunurin sa Diyos. Ang mga suwail sa Diyos ay wawasakin lahat. Ang mga pamilya ay hindi na iiral pa sa lupa; paano maaaring magkaroon ng mga magulang o mga anak o mga relasyon sa pagitan ng mag-asawa? Ang mismong di-pagkaayon sa paniniwala at kawalan ng pananampalataya ang magpapatid sa mga pisikal na relasyong ito!
Noong una ay walang mga pamilya sa gitna ng sangkatauhan, lalaki at babae lang, dalawang uri ng tao. Walang mga bayan, bukod pa sa mga pamilya, na dahil sa kasamaan ng tao, lahat ng uri ng mga tao ay isinaayos ang kanilang mga sarili sa indibidwal na mga angkan, nang tumagal ay nabuo ang mga bayan at mga bansa. Ang mga bayan at mga bansa na ito ay binubuo ng maliliit na indibidwal na pamilya, at sa ganitong paraan ang lahat ng uri ng mga tao ay nangalat sa pagitan ng iba’t ibang mga lahi ayon sa mga pagkakaiba sa wika at naghahating mga hangganan. Sa katunayan, hindi alintana kung gaano karaming mga lahi ang nasa mundo, ang sangkatauhan ay mayroon lang isang ninuno. Sa simula, may dalawang uri lang ng tao, at ang dalawang uri na ito ay lalaki at babae. Gayunpaman, dahil sa pagsulong ng gawain ng Diyos, paglipas ng kasaysayan at heograpikal na mga pagbabago, sa iba’t ibang antas ang dalawang uri ng taong ito ay bumuo ng higit pang mga uri ng tao. Kung tutuusin, gaano man karami ang mga lahi na bumubuo sa sangkatauhan, ang lahat ng sangkatauhan ay nilikha pa rin ng Diyos. Hindi alintana kung anong lahi kabilang ang tao, silang lahat ay Kanyang mga nilikha; silang lahat ay mga inapo nina Adan at Eba. Kahit na sila ay hindi ginawa ng mga kamay ng Diyos, sila ay mga inapo nina Adan at Eba, na personal na nilikha ng Diyos. Hindi alintana kung sa aling uri kabilang ang tao, silang lahat ay Kanyang mga nilikha; at dahil nabibilang sila sa sangkatauhan, na nilikha ng Diyos, ang kanilang hantungan ay kung saan dapat ang sangkatauhan, at sila ay nahahati ayon sa mga panuntunan na bumuo sa sangkatauhan. Ibig sabihin, ang mga gumagawa ng kasamaan at ang mga matuwid ay, kung tutuusin, mga nilalang. Ang mga nilalang na gumawa ng masama ay wawasakin sa bandang huli, at ang mga nilalang na gumanap ng matuwid na gawa ay makakaligtas. Ito ang pinaka-angkop na kaayusan para sa dalawang uri ng nilalang na ito. Hindi maaaring itanggi ng mga gumagawa ng kasamaan, na dahil sa kanilang pagsuway, na sila ay mga nilikha ng Diyos ngunit nilooban sila ni Satanas kung kaya hindi sila maililigtas. Ang mga nilalang na may matuwid na pag-uugali ay hindi maaaring umasa sa katunayan na sila ay makakaligtas sa pagtanggi na sila ay nilikha ng Diyos ngunit natanggap ang kaligtasan pagkatapos gawing masama ni Satanas. Ang mga gumagawa ng kasamaan ay mga nilalang na mga suwail sa Diyos; sila ay ang mga nilalang na hindi maaaring mailigtas at ganap nang nilooban ni Satanas. Ang mga taong gumagawa ng masama ay mga tao rin; sila ay mga taong ganap na ginawang masama at mga tao na hindi maaaring mailigtas. Dahil sila ay mga nilalang din, ang mga taong matuwid ang pag-uugali ay naging masama rin, ngunit sila ay mga tao na nais kumawala sa kanilang masamang disposisyon at may kakayahang sumunod sa Diyos. Ang mga taong matuwid ang pag-uugali ay hindi umaapaw sa pagkamatuwid; sa halip, sila ay nakatanggap ng kaligtasan at naging malaya sa kanilang masamang disposisyon upang sundin ang Diyos; sila ay maninindigan hanggang sa katapusan, ngunit hindi ibig sabihin na hindi sila nagawang masama ni Satanas. Kapag natapos na ang gawain ng Diyos, sa gitna ng lahat ng Kanyang mga nilikha, magkakaroon ng mga wawasakin at ang mga makakaligtas. Ito ay isang pangyayari na di-maiiwasan sa Kanyang gawaing pamamahala. Hindi ito maikakaila ninuman. Ang mga gumagawa ng kasamaan ay hindi makakaligtas; yaong mga tatalima at susunod sa Kanya hanggang katapusan ay tiyak na makakaligtas. At dahil sa ang gawaing ito ay sa pamamahala ng sangkatauhan, mayroong mga mananatili at yaong mga aalisin. Ang mga ito ay iba’t ibang mga kalalabasan ng iba’t ibang uri ng mga tao, at ito ang mga pinaka-angkop na mga kaayusan para sa Kanyang mga nilikha. Ang pangwakas na kaayusan ng Diyos para sa sangkatauhan ay upang hatiin sa pamamagitan ng pagwawatak-watak sa mga pamilya, pagwawatak-watak sa mga bansa at pagwawatak-watak sa mga pambansang hangganan. Ito’y isa na walang mga pamilya at pambansang hangganan, sapagkat ang tao ay, kung tutuusin, may isang ninuno at nilikha ng Diyos. Sa madaling sabi, ang mga nilalang na gumagawa ng masama ay wawasakin, at ang mga nilalang na sumusunod sa Diyos ay makakaligtas. Sa ganitong paraan, walang mga pamilya, walang mga bayan at lalong walang mga bansa sa kapahingahan ng hinaharap; ang ganitong uri ng sangkatauhan ay ang pinakabanal na uri ng sangkatauhan. Sina Adan at Eba ay nilikha upang pangalagaan ng tao ang lahat ng mga bagay sa lupa; ang tao ay ang orihinal na panginoon ng lahat ng mga bagay. Ang intensyon ni Jehova sa paglalang sa tao ay upang payagan ang tao na umiral sa lupa at mangalaga rin sa lahat ng mga bagay na nasa ibabaw nito, dahil ang tao ay hindi naman orihinal na masama at hindi rin kayang gumawa ng kasamaan. Gayunpaman, pagkatapos gawing masama ang tao, hindi na siya ang tagapag-alaga sa lahat ng mga bagay. At ang layunin ng kaligtasan ng Diyos ay upang maibalik ang tungkulin na ito ng tao, upang maibalik ang orihinal na dahilan ng tao at ang kanyang orihinal na pagkamasunurin; ang sangkatauhan sa kapahingahan ay ang pinaka-larawan ng resulta sa inaasahang makamit ng Kanyang gawain ng pagliligtas. Kahit hindi na ito ang buhay na kagaya sa Hardin ng Eden, ang diwa nito ay pareho lang; ang sangkatauhan ay hindi na magiging kagaya ng dati na hindi masama, ngunit sa halip ay isang sangkatauhan na ginawang masama at pagkatapos ay tumanggap ng kaligtasan. Ang mga taong ito na nakatanggap ng kaligtasan ay sa bandang huli (iyon ay, kapag ang Kanyang gawain ay nagtapos na) papasok sa kapahingahan. Gayundin, ang mga kahihinatnan ng mga taong naparusahan ay lubos ding mabubunyag sa katapusan, at sila ay wawasakin lang pagkatapos ng Kanyang gawain. Ibig sabihin nito na pagkatapos ng Kanyang gawain, ang lahat ng mga gumagawa ng kasamaan at ang mga taong nailigtas ay mabubunyag, dahil sa gawain ng pagbunyag ng lahat ng mga uri ng mga tao (maging sila man ay gumagawa ng masama o ang nailigtas) ay isasagawa sa lahat ng tao nang sabay-sabay. Ang mga gumagawa ng masama ay aalisin, at yaong mga magagawang manatili ay sabay-sabay na ibubunyag. Samakatuwid, ang kahihinatnan ng lahat ng mga uri ng mga tao ay ibubunyag nang sabay-sabay. Hindi muna Niya hahayaan ang isang grupo ng mga tao na mga nailigtas na pumasok sa kapahingahan bago ang pagbubukod sa mga gumagawa ng kasamaan at paghuhusga o pagpaparusa sa mga ito nang paunti-unti; ang katotohanan ay hindi ganito. Kapag nawasak na ang mga gumagawa ng masama at yaong mga makakaligtas ay pumasok na sa kapahingahan; ang Kanyang gawain sa buong sansinukob ay magtatapos. Walang mauuna o mahuhuli sa mga tatanggap ng mga pagpapala at mga magdurusa sa kasawian; ang mga tatanggap ng mga pagpapala ay mabubuhay nang walang hanggan, at ang mga magdurusa ng kasawian ay mamamatay nang walang hanggang. Ang dalawang hakbang na ito ng gawain ay gagawing ganap nang sabay-sabay. Ito ay sa kadahilanang may mga suwail na tao kaya ang pagkamatuwid ng mga masunuring tao ay maibubunyag, at ito'y sa kadahilanang may mga taong nakatanggap ng mga pagpapala kaya ang kasawian na dinanas ng mga gumagawa ng kasamaan dahil sa kanilang masasamang pag-uugali ay maibubunyag. Kung hindi ibubunyag ng Diyos ang mga gumagawa ng kasamaan, yaong mga taong tapat na sumusunod sa Diyos ay hindi kailanman makikita ang araw; kung hindi dadalhin ng Diyos ang mga sumusunod sa Kanya sa isang angkop na hantungan, yaong mga taong suwail sa Diyos ay hindi matatanggap ang nararapat na ganti sa kanila. Ito ay ang proseso ng Kanyang gawain. Kung hindi Niya isasagawa itong gawain ng pagpaparusa sa kasamaan at paggantimpala sa mabuti, ang Kanyang mga nilikha ay hindi kailanman makakayang pumasok sa kani-kanilang mga hantungan. Kapag ang sangkatauhan ay nakapasok sa kapahingahan, ang mga gumagawa ng kasamaan ay wawasakin, ang lahat ng sangkatauhan ay papasok sa tamang landas, at ang bawat uri ng tao ay magiging kanilang sariling uri alinsunod sa mga tungkulin na dapat nilang isagawa. Tanging ito lang ang araw ng kapahingahan ng sangkatauhan at ang hindi maiiwasang kalakaran para sa pag-unlad ng sangkatauhan, at tanging kapag pumasok ang sangkatauhan sa kapahingahan na ang dakila at huling katuparan ng Diyos ay doon pa lang magiging ganap; ito ang magiging konklusyon ng Kanyang gawain. Ang gawain na ito ang tatapos ng lahat ng namumulok na pisikal na buhay ng sangkatauhan, at ito ang tatapos sa buhay ng masamang sangkatauhan. Mula rito ang sangkatauhan ay makakapasok sa isang bagong kaharian. Bagaman ang tao ay namumuhay ng pisikal na pag-iral, may mga makabuluhang pagkakaiba sa pagitan ng kakanyahan ng kanyang buhay at ang kakanyahan ng buhay ng masamang sangkatauhan. Ang kahulugan ng kanyang pag-iral at ang kahulugan ng pag-iral ng masamang sangkatauhan ay naiiba rin. Kahit na ito ay hindi ang buhay ng isang bagong uri ng tao, maaari itong sabihin na buhay ng isang sangkatauhan na nakatanggap ng kaligtasan at isang buhay na nabawi ang pagkatao at dahilan. Ito ang mga tao na minsan ay naging suwail sa Diyos, at minsan nang nalupig ng Diyos at pagkatapos ay iniligtas sa pamamagitan Niya; ito ay mga taong nagpahiya sa Diyos at kalaunan ay sumaksi sa Kanya. Ang kanilang pag-iral, pagkatapos sumasailalim at makalampas sa Kanyang pagsubok, ay ang pinaka-makabuluhang pag-iral; sila ay mga tao na sumaksi sa Diyos sa harap ni Satanas; sila ay mga tao na nararapat mabuhay. Ang mga wawasakin ay ang mga tao na hindi maaaring maging saksi sa Diyos at hindi nararapat mabuhay. Ang kanilang pagkawasak ay dahil sa kanilang masamang pag-uugali, at pagkawasak ang kanilang pinakamainam na hantungan. Kapag ang tao kinalaunan ay pumasok sa mabuting kaharian, mawawala ang mga relasyon sa pagitan ng mag-asawa, sa pagitan ng ama at anak na babae o sa pagitan ng ina at anak na lalaki na inaakala ng tao na mahahanap niya. Sa panahong iyon, ang tao ay susunod sa kanyang sariling uri, at ang pamilya ay maaaring nagkawatak na. Dahil sa ganap na pagkabigo, si Satanas ay hindi na muling manggagambala sa sangkatauhan, at ang tao ay hindi na magkaroon ng masamang mala-satanas na disposisyon. Ang suwail na mga tao ay wawasakin na, at tanging ang mga masunuring tao na lang ang makakaligtas. At kaya napaka-kaunting mga pamilya ang mananatiling buo; paano pa muling iiral ang pisikal na mga relasyon? Ang nakalipas na pisikal na buhay ng tao ay lubos nang ipagbabawal; paano maaaring umiiral ang pisikal na mga relasyon sa pagitan ng mga tao? Dahil walang masamang mala-satanas na disposisyon, ang buhay ng mga tao ay hindi na ang lumang buhay ng nakaraan, ngunit sa halip ay isang bagong buhay. Mawawalan ng mga magulang ang mga anak, at ang mga anak ay mawawalan ng mga magulang. Mawawalan ng mga asawang lalaki ang mga asawang babae, mawawalan ng mga asawang babae ang mga asawang lalaki. Ang mga tao ngayon ay may pisikal na mga relasyon sa isa’t isa. Kapag silang lahat ay pumasok sa kapahingahan mawawala na ang pisikal na mga relasyon. Tanging ang gayong sangkatauhan ang magkakaroon ng pagkamatuwid at kabanalan, tanging ang gayong sangkatauhan ay magiging isang sumasamba sa Diyos.
Nilikha ng Diyos ang sangkatauhan at inilagay sila sa lupa, na Kanyang pinangunahan hanggang sa araw na ito. Pagkatapos ay iniligtas Niya ang sangkatauhan at nagsilbi bilang isang handog para sa kasalanan ng sangkatauhan. Sa katapusan ay kailangan pa rin Niyang lupigin ang sangkatauhan, iligtas nang buo ang sangkatauhan at ibalik sila sa kanilang orihinal na wangis. Ito ang gawain na Kanyang pinag-aabalahan mula sa simula hanggang sa katapusan—ang pagpapanumbalik sa tao sa kanyang orihinal na larawan at sa kanyang orihinal na wangis. Itatatag Niya ang Kanyang kaharian at ibabalik ang orihinal na wangis ng tao, ibig sabihin na ibabalik Niya ang Kanyang awtoridad sa lupa at ibabalik ang Kanyang awtoridad sa gitna ng buong sangnilikha. Naiwala ng tao ang kanyang pusong takot sa Diyos matapos na gawing masama ni Satanas at naiwala ang tungkulin na dapat mataglay ng isa sa mga nilalang ng Diyos, at naging isang kaaway na suwail sa Diyos. Namuhay ang tao sa ilalim ng sakop ni Satanas at sumunod sa mga utos ni Satanas; kaya, walang paraan ang Diyos na kumilos sa gitna ng Kanyang mga nilikha, at lalo pang hindi nagawang makamit ang takot mula sa Kanyang mga nilikha. Ang tao ay nilalang ng Diyos, at kinakailangang sumamba sa Diyos, nguni’t ang tao ay tunay na tumalikod sa Diyos at sumamba kay Satanas. Naging idolo si Satanas sa puso ng tao. Kaya naiwala ng Diyos ang Kanyang katayuan sa puso ng tao, na ibig sabihin ay naiwala Niya ang kahulugan ng Kanyang paglikha sa tao, kaya’t upang ibalik ang kahulugan ng Kanyang paglikha sa tao ay dapat Niyang ibalik ang tao sa orihinal nitong wangis at alisin sa tao ang kanyang masamang disposisyon. Upang mabawi ang tao mula kay Satanas, kailangan Niyang iligtas ang tao mula sa kasalanan. Tanging sa ganitong paraan maaari Niyang unti-unting ibalik ang orihinal na wangis ng tao at ibalik ang orihinal na tungkulin ng tao, at sa katapusan ay mapanumbalik ang Kanyang kaharian. Ang kahuli-hulihang pagkawasak niyaong mga anak ng pagsuway ay isasakatuparan din upang tulutan ang tao na sambahin ang Diyos nang mas mabuti at mamuhay sa mundo nang mas maayos. Yamang nilalang ng Diyos ang tao, gagawin Niyang sambahin Siya ng tao; dahil ibig Niyang ibalik ang orihinal na tungkulin ng tao, panunumbalikin Niya itong lubos, at nang walang anumang halo. Ang kahulugan ng pagpapanumbalik ng Kanyang awtoridad ay ang gawin ang tao na sambahin Siya at gawin ang tao na sumunod sa Kanya; ang ibig sabihin nito ay gagawin Niya na ang tao ay nabubuhay dahil sa Kanya at gagawin na mamatay ang Kanyang mga kaaway dahil sa Kanyang awtoridad; ito ay nangangahulugan na gagawin Niya ang bawa’t huling bahagi Niya na manatili sa gitna ng sangkatauhan at nang walang anumang pagtutol ng tao. Ang kaharian na ninanais Niyang maitatag ay ang Kanyang sariling kaharian. Ang sangkatauhan na inaasam Niya ay isa na sumasamba sa Kanya, isa na ganap na sumusunod sa Kanya at mayroong Kanyang kaluwalhatian. Kung hindi Niya ililigtas ang masamang sangkatauhan, ang kahulugan ng Kanyang paglikha sa tao ay mauuwi sa wala; mawawalan Siya ng awtoridad sa tao, at ang Kanyang kaharian ay hindi na magagawang umiral sa lupa. Kung hindi Niya wawasakin ang mga kaaway na iyon na suwail sa Kanya, hindi Niya makukuha ang Kanyang ganap na kaluwalhatian, at hindi rin Niya maaaring itatag ang Kanyang kaharian sa lupa. Ito ang mga simbolo ng pagtatapos ng Kanyang gawain at ang mga simbolo ng pagtatapos ng Kanyang dakilang pagsasakatuparan: upang lubos na wasakin yaong mga nasa gitna ng sangkatauhan na hindi sumusunod sa Kanya, at upang dalhin yaong mga nagáwáng ganap tungo sa kapahingahan. Kapag ang sangkatauhan ay naibalik na sa kanilang orihinal na wangis, kapag nakakaya nang tuparin ng sangkatauhan ang kani-kanilang mga tungkulin, napapanatili ang kanilang sariling lugar at nasusunod ang lahat ng mga pagsasaayos ng Diyos, ang Diyos ay nakatamo ng isang grupo ng mga tao sa lupa na sumasamba sa Kanya, at naitatag na rin Niya ang isang kaharian sa lupa na sumasamba sa Kanya. Siya ay magkakaroon ng walang-hanggang tagumpay sa lupa, at yaong mga salungat sa Kanya ay malilipol magpasawalang-hanggan. Mapanunumbalik nito ang Kanyang orihinal na layunin sa paglikha sa tao; mapanunumbalik nito ang Kanyang layunin sa paglikha ng lahat ng mga bagay, at ito rin ang magpapanumbalik ng Kanyang awtoridad sa lupa, ng Kanyang awtoridad sa gitna ng lahat ng mga bagay at ng Kanyang awtoridad sa gitna ng Kanyang mga kaaway. Ang mga ito ang mga simbolo ng Kanyang kabuuang tagumpay. Simula roon ang sangkatauhan ay papasok sa kapahingahan at papasok sa isang buhay na sumusunod sa tamang landas. Ang Diyos ay papasok din sa walang-hanggang kapahingahan kasama ang tao at papasok sa isang buhay na walang-hanggan na pagsasaluhan ng Diyos at tao. Ang karumihan at pagsuway sa lupa ay mawawala, at gayundin ang pananaghoy sa lupa. Ang lahat ng sumasalungat sa Diyos sa lupa ay hindi na iiral. Tanging ang Diyos at yaong mga tao na Kanyang nailigtas ang mananatili; ang Kanyang nilikha lang ang mananatili.
Mula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao
Rekomendasyon：
Pagkaunawa sa Iglesia ng Makapangyarihang Diyos
Paano nagsimula ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos?
Pagkaunawa sa Kidlat ng Silanganan
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento