Tungkulin ng Tao ang Sumaksi para sa Diyos

Isang Himno ng mga Salita ng Diyos
Tungkulin ng Tao ang Sumaksi para sa Diyos

I

Yaong ipinagkakaloob sa'yo ng Diyos ngayon

lumalampas kay Moises

at mas mahigit pa kaysa kay David,

kaya naman hinihiling Niya na

ang iyong patotoo ay malampasan ang kay Moises

at ang iyong mga salita ay higit sa kay David.

Isang Himno ng mga Salita ng Diyos | Pinahahalagahan ng Diyos Yaong Nakikinig at Sumusunod sa Kanya

I

Di mahalaga sa Diyos

kung ang isa ay mapagkumbaba o dakila.

Hangga't siya'y nakikinig sa Diyos,

sumusunod sa mga iniuutos at ipinagkakatiwala Niya,

makikipagtulungan sa Kanyang gawain,

sa Kanyang plano at kalooban,

upang ang Kanyang kalooban at plano

ay maaaring magpatuloy nang walang hadlang,

gayong pagkilos ay karapat-dapat sa pag-alala ng Diyos,

at karapat-dapat sa pagtanggap ng Kanyang pagpapala.

Pinahahalagahan ng Diyos ang gayong mga tao,

at ang kanilang mga kilos,

at ang kanilang puso at paggiliw sa Kanya.

Ito ang saloobin ng Diyos.

Trailer ng Dokumentaryong "Siya na May Kapangyarihan sa Lahat" | Pagsisiyasat sa Sansinukob

　　Sa malawak na himpapawid sa kalawakan na puno ng mga bituin, nagbabanggaan ang mga planeta, at isang sunurang masalimuot na mga pamamaraan ang nagsisilang ng bagong mga planeta.... Ang di-mabilang na katawang selestyal sa kalawakan ay gumagawang lahat nang magkakaayon—sinong nagpapatakbo sa mga iyon? Malapit nang ihayag ng Kristiyanong dokumentaryong musikal—Ang Isang Naghahari sa Lahat—ang mga tunay na pangyayari!

Rekomendasyon：

Ang maikling panimula ng Iglesia ng Makapangyarihang Diyos

Paano umunlad ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos?

 Paghahanap sa mga yapak ng Diyos—Ang Kidlat ng Silanganan

Tanging si Cristo ng mga Huling Araw ang Makapagbibigay sa Tao ng Daan ng Buhay na Walang Hanggan

Pag-bigkas ng Diyos | Ang Diyos at ang Tao ay Magkasamang Papasok sa Kapahingahan (Ikalawang bahagi)

　　Yaong mga nagdadala sa kanilang lubos na di-sumasampalatayang mga anak at kamag-anak sa simbahan ay masyadong makasarili at ipinakikita ang kanilang kabaitan. Ang mga taong ito ay pinagdidiinan lang ang pag-ibig, na walang pagsasaalang-alang sa kung sila ay naniniwala o kung ito ay kalooban ng Diyos. Ang ilan ay dinadala ang kanilang mga asawa sa harap ng Diyos, o dinadala ang kanilang mga magulang sa harap ng Diyos, at hindi alintana kung ang Banal na Espiritu ay sumasang-ayon o gagampanan ang Kanyang gawain, sila ay pikit-matang “kumupkop ng talentadong tao” para sa Diyos. Anong pakinabang ang makakamit mula sa pagpapalawak ng kagandahang-loob na ito sa mga tao na hindi naniniwala? Kahit na ang mga di-mananampalataya na ito na walang presensya ng Banal na Espiritu ay nagpupumilit na sumunod sa Diyos, sila ay hindi pa rin maaaring mailigtas na tulad ng pinaniniwalaan ng isa. Yaong mga tumatanggap ng kaligtasan ay hindi talagang ganoon kadaling matamo. Yaong hindi napasailalim sa gawain at mga pagsubok ng Banal na Espiritu at hindi pa nagagawang perpekto ng Diyos na nagkatawang-tao ay hindi kailanman maaaring gawing ganap. Samakatuwid, ang mga taong ito ay kulang sa presensiya ng Banal na Espiritu mula sa sandaling simulan nila ang naturingang pagsunod sa Diyos. Ayon sa kanilang mga kondisyon at aktuwal na kalalagayan, sila ay sadyang hindi maaaring gawing ganap. Kaya, ang Banal na Espiritu ay hindi nagpapasya na gumugol ng mas maraming enerhiya sa kanila, at hindi rin Siya nagbibigay ng anumang pagliliwanag o gagabayan sila sa anumang paraan; pinahihintulutan lang Niya sila na sumunod at sa huli ay ibinubunyag ang kanilang mga kalalabasan—ito ay sapat. Ang sigasig at mga intensyon ng tao ay galing kay Satanas, at walang paraan upang magawa nilang gawing ganap ang gawain ng Banal na Espiritu. Anuman ang uri ng isang tao, siya ay dapat magtaglay ng gawain ng Banal na Espiritu—magagawa bang gawing ganap ng isang tao ang isang tao? Bakit iniibig ng isang lalaki ang kanyang asawa? At bakit iniibig ng isang babae ang kanyang asawa? Bakit masunurin ang mga anak sa kanilang mga magulang? At bakit ang mga magulang ay nahuhumaling sa kanilang mga anak? Anong mga uri ng mga intensyon ang talagang tinataglay ng mga tao? Hindi ba ito upang masiyahan sa sariling mga plano at makasariling mga hangarin? Ito ba’y talagang para sa plano sa pamamahala ng Diyos? Ito ba’y para sa gawain ng Diyos? Ito ba’y upang tuparin ang tungkulin ng isang nilalang? Yaong mga dating naniwala sa Diyos at hindi matamo ang presensya ng Banal na Espiritu ay hindi kailanman magtatamo ng gawain ng banal na Espiritu; napagpasyahan na ang mga taong ito’y wawasakin. Gaano man ang pag-ibig na mayroon ang isa para sa kanila, hindi nito maaaring palitan ang gawain ng Banal na Espiritu. Ang sigasig at pag-ibig ng tao ay kumakatawan sa mga intensyon ng tao, ngunit hindi maaaring kumatawan sa mga intensyon ng Diyos at hindi maaaring pumalit sa gawain ng Diyos. Palawigin man ng isang tao ang katumbas ng pinakadakilang pag-ibig o awa na posible tungo sa mga tao na naturingang naniniwala sa Diyos at magpanggap na sumusunod sa Kanya ngunit hindi alam kung paano ang maniwala sa Diyos, hindi pa rin nila matatamo ang simpatiya ng Diyos o matatamo ang gawain ng Banal na Espiritu. Kahit na ang mga taong taos-pusong sumusunod sa Diyos ay mahina ang kakayahan at hindi maunawaan ang maraming mga katotohanan, maaari pa rin nilang paminsan-minsang matamo ang mga gawain ng Banal na Espiritu, ngunit ang matataas ang kakayahan gayunma’y hindi taos-puso ang paniniwala ay hindi maaaring matamo ang presensya ng Banal na Espiritu. Talagang walang anumang posibilidad para sa kaligtasan ang mga taong ito. Kahit na binabasa nila o paminsan-minsang nakikinig sa mga mensahe o umaawit ng mga papuri sa Diyos, sa katapusan ay hindi nila magagawang manatili sa oras ng kapahingahan. Maging ang taos-pusong paghahanap ay hindi pinagpapasyahan kung paano sila hinahatulan ng iba o kung paano sila tinitingnan ng mga tao sa paligid nila, ngunit kung paano kumikilos ang Banal na Espiritu sa kanila at kung mayroon silang presensya ng Banal na Espiritu, at ito lahat ay mas pinagpapasyahan kung ang kanilang disposisyon ay magbabago at kung mayroon silang kaalaman sa Diyos matapos sumailalim sa gawain ng Banal na Espiritu sa loob ng isang tiyak na panahon; kung ang Banal na Espiritu ay kumikilos sa isang tao, ang disposisyon ng taong ito ay unti-unting magbabago, at ang kanilang pananaw sa paniniwala sa Diyos ay unti-unting magiging mas dalisay. Hindi alintana kung gaano katagal nang sumusunod ang isang tao sa Diyos, basta’t sila’y nagbago, ito’y nangangahulugan na ang Banal na Espiritu ay kumikilos sa kanila. Kung hindi sila nagbago, ito’y nangangahulugan na ang Banal na Espiritu ay hindi kumikilos sa kanila. Kahit na ang mga taong ito ay magbigay ng paglilingkod, sila ay inuudyukan ng kanilang mga intensyon na magtamo ng magandang kapalaran. Ang paminsan-minsang paglilingkod ay hindi maaaring pumalit sa pagbabago ng kanilang disposisyon. Sa bandang huli ay wawasakin pa rin sila, sapagka’t hindi kinakailangan ang mga nag-uukol ng paglilingkod sa loob ng kaharian, at hindi rin kailangan para sa sinuman na hindi nagbago ang disposisyon na maglingkod sa mga tao na ginawang perpekto at silang mga tapat sa Diyos. Ang mga salitang iyon mula sa nakaraan, “Kapag ang sinuman ay naniniwala sa Panginoon, ang pagpapala ay dadaloy sa kanyang buong pamilya,” ay angkop para sa Kapanahunan ng Biyaya ngunit walang kaugnayan sa hantungan ng tao. Ang mga ito ay angkop lang para sa isang yugto noong Kapanahunan ng Biyaya. Ang nilalayon na kahulugan ng mga salitang ito ay nakadirekta sa kapayapaan at materyal na mga pagpapala na tinatamasa ng mga tao; hindi nito ibig sabihin na ang buong pamilya ng isang taong naniniwala sa Panginoon ay maililigtas, at hindi rin nito ibig sabihin na kung ang isa ay nagtatamo ng magandang kapalaran, ang kanyang buong pamilya ay madadala rin sa kapahingahan. Kahit nakatatanggap ang sinuman ng mga pagpapala o dumaranas ng kasawian ito’y pinagpapasyahan ayon sa sariling kakanyahan, at hindi pinagpapasyahan ayon sa mga karaniwang kakanyahan na kapareho ng iba. Ang kaharian ay talagang walang ganitong uri ng kasabihan o ganitong uri ng patakaran. Kung magagawa ninuman na makaligtas sa huli, ito’y dahil nakaabot siya sa mga kinakailangan ng Diyos, at kung sa huli sinuman ay hindi magawang manatili sa oras ng kapahingahan, ito’y dahil ang taong ito ay suwail sa Diyos at hindi natugunan ang mga kinakailangan ng Diyos. Ang bawa’t isa ay may naaangkop na hantungan. Ang mga hantungang ito ay pinagpapasyahan ayon sa kakanyahan ng bawat tao at ito ay ganap na walang-kaugnayan sa iba. Ang napakasamang pag-uugali ng isang bata ay hindi maaaring ilipat sa kanyang mga magulang, at ang pagkamatuwid ng isang bata ay hindi maaaring ibahagi sa kanyang mga magulang. Ang napakasamang pag-uugali ng magulang ay hindi maaaring ilipat sa kanyang mga anak, at ang pagkamatuwid ng magulang ay hindi maaaring ibahagi sa kanyang mga anak. Ang bawa’t isa ay dinadala ang kanyang kaukulang mga kasalanan, at tinatamasa ng bawa’t isa ang kanyang kaukulang kapalaran. Walang sinuman ang maaaring pumalit para sa iba. Ito ang pagkamatuwid. Sa pananaw ng tao, kung ang mga magulang ay makakuha ng magandang kapalaran, ganyan din ang kanilang mga anak, at kung ang anak ay gumawa ng masama, ang kanilang mga magulang ay dapat magbayad-sala para sa kanilang mga kasalanan. Ito ang pananaw ng tao at paraan ng tao sa paggawa ng mga bagay. Hindi ito pananaw ng Diyos. Ang kalalabasan ng bawat isa ay pinagpapasyahan ayon sa kakanyahan na nanggagaling mula sa kanilang pag-uugali, at ito ay palaging pinagpapasyahan nang naaangkop. Walang sinuman ang maaaring magdala sa mga kasalanan ng iba: at higit pa, walang sinuman ang maaaring tumanggap ng kaparusahan na kahalili ng iba. Ito ay tiyak. Ang haling na haling na pangangalaga ng magulang para sa kanyang mga anak ay hindi nangangahulugan na maaari silang magsagawa ng matuwid na mga gawa na kahalili ng kanilang mga anak, ni ang masunuring pagmamahal ng isang bata sa kanyang mga magulang ay nangangahulugan na maaari silang magsagawa ng matuwid na mga gawa na kahalili ng kanilang mga magulang. Ito ang tunay na kahulugan sa likod ng mga salita, “Kung magkagayo’y sasa bukid ang dalawang lalake; ang isa’y kukunin, at ang isa’y iiwan: Dalawang babaing nagsisigiling sa isang gilingan; ang isa’y kukunin, at ang isa’y iiwan.” Walang sinuman ang maaaring dalhin ang kanilang mga anak na gumagawa ng kasamaan sa kapahingahan batay sa kanilang malalim na pag-ibig para sa kanilang mga anak, at ni maaaring dalhin ng sinuman ang kanyang asawang babae (o lalaki) sa kapahingahan batay sa kanilang sariling matuwid na pag-uugali. Ito ay isang administratibong patakaran; walang maaaring mga eksepsiyon para sa sinuman. Ang gumagawa ng pagkamatuwid ay gumagawa ng pagkamatuwid, at ang gumagawa ng kasamaan ay gumagawa ng kasamaan. Ang mga gumagawa ng pagkamatuwid ay makakayang makaligtas, at ang mga gumagawa ng kasamaan ay wawasakin. Ang banal ay banal; hindi sila marumi. Ang marumi ay marumi, at hindi sila nagtataglay ng kahit na anumang bahaging banal. Lahat ng masasamang tao ay wawasakin, at lahat ng mga taong matuwid ay makaliligtas, kahit na ang mga anak nang gumagawa ng masama ay gumawa ng matutuwid na gawa, at kahit na ang mga magulang ng isang matuwid na tao ay gumawa ng masasamang gawa. Walang relasyon sa pagitan ng isang nananampalatayang asawang lalaki at ng asawang babaeng di-sumasampalataya, at walang relasyon sa pagitan ng nananampalatayang mga anak at di-nananampalatayang magulang. Sila ay dalawang di-magkaayong uri. Bago pumasok sa kapahingahan, ang isa ay may pisikal na mga kamag-anak, ngunit sa sandaling ang sinuman ay pumasok na sa kapahingahan, siya ay wala nang anumang pisikal na mga kamag-anak na masasabi. Yaong mga ginagawa ang kanilang tungkulin at ang mga hindi ay magkaaway; ang mga umiibig sa Diyos at ang mga namumuhi sa Diyos ay magkasalungat sa isa’t isa. Ang mga pumasok sa kapahingahan at ang mga taong nawasak ay dalawang magkaibang uri ng mga nilalang. Ang mga nilalang na tutupad sa kanilang tungkulin ay makakaligtas, at ang mga nilalang na hindi makatupad ng kanilang mga tungkulin ay wawasakin; higit pa rito, ito’y mananatili sa walang-hanggan. Minamahal mo ba ang iyong asawang lalaki upang tuparin ang iyong tungkulin bilang nilalang? Minamahal mo ba ang iyong asawang babae upang tuparin ang iyong tungkulin bilang nilalang? Ikaw ba’y masunurin sa iyong di-sumasampalatayang mga magulang upang tuparin ang iyong tungkulin bilang nilalang? Ang pananaw ba ng tao sa paniniwala sa Diyos ay tama o hindi? Bakit ka naniniwala sa Diyos? Ano ang iyong nais matamo? Paano mo mahal ang Diyos? Yaong mga hindi makatupad sa kanilang tungkulin bilang mga nilalang at hindi makagawa ng buong pagsisikap ay wawasakin. Ang mga tao ngayon ay may pisikal na relasyon sa isa’t isa, pati na rin ang mga ugnayan sa pamamagitan ng dugo, ngunit sa maglaon lahat ng ito’y madudurog. Ang mga mananampalataya at hindi naniniwala ay hindi kaayon ngunit sa halip ay salungat sa isa’t isa. Yaong mga nasa kapahingahan ay naniniwala na mayroong Diyos at masunurin sa Diyos. Ang mga suwail sa Diyos ay wawasakin lahat. Ang mga pamilya ay hindi na iiral pa sa lupa; paano maaaring magkaroon ng mga magulang o mga anak o mga relasyon sa pagitan ng mag-asawa? Ang mismong di-pagkaayon sa paniniwala at kawalan ng pananampalataya ang magpapatid sa mga pisikal na relasyong ito!

Kanta ng Papuri | Dalisay na Pag-ibig na Walang Dungis

I

Ang pag-ibig ay isang dalisay na damdamin,

dalisay na walang dungis.

Gamitin ang iyong puso,

sa pag-ibig at makaramdam at mangalaga.

Ang pag-ibig ay 'di nagtatakda ng mga kondisyon

o mga hadlang o agwat.

Gamitin ang 'yong puso,

sa pag-ibig at makaramdam at mangalaga.

Kung ikaw ay nagmamahal, 'di ka manlilinlang,

magrereklamo at tatalikod,

naghihintay ng kapalit.

Kung ikaw ay umiibig magpapakasakit ka,

tinatanggap ang hirap at makaisa ng Diyos sa pagkaayon.

Dapat Mong Malaman Kung Paanong Sumulong ang Buong Sangkatauhan Hanggang sa Kasalukuyang Araw (Unang bahagi)

　　

　　Ang kabuuang gawain sa loob ng 6,000 taon ay unti-unting nagbago kasabay ng panahon. Ang mga pagbabago sa gawaing ito ay naganap ayon sa kalagayan ng buong mundo. Ang gawaing pamamahala ng Diyos ay nagbago lang nang unti-unti ayon sa pagsulong ng sangkatauhan sa kabuuan; hindi pa ito binalak sa simula ng paglikha. Bago nilikha ang mundo, o matapos itong likhain, hindi pa binalak ni Jehovah ang unang yugto ng gawain, sa kautusan; ang pangalawang yugto ng gawain, sa biyaya; o ang pangatlong yugto ng gawain, ang panlulupig, na kung saan Siya muna ang gagawa kasama ang isang grupo ng tao—ang ilan ay mga inapo ng Moab, at mula rito lulupigin Niya ang buong sansinukob. Hindi Niya sinabi ang mga salitang ito matapos likhain ang mundo; hindi Niya sinabi ang mga salitang ito pagkatapos ng Moab, lalo’t higit bago si Lot. Ang lahat ng Kanyang mga gawain ay napatupad nang kusang-loob. Mismong ganito kung papaano sumulong ang Kanyang buong anim na libong taon ng gawaing pamamahala; hindi Siya sumulat ng plano na katulad ng Paglalagom na Talaguhitan para sa Pagsulong ng Sangkatauhan bago likhain ang mundo. Sa gawain ng Diyos, tuwiran Niyang ipinahahayag kung ano Siya; hindi Niya pinahihirapan ang Kanyang isipan upang gumawa ng plano. Mangyari pa, maraming mga propeta ang nagpahayag ng kanilang mga hula, ngunit hindi pa rin masasabi na ang gawain ng Diyos ay laging tiyak sa paggawa ng plano; ang mga hula ay ginawa ayon sa aktwal na gawain ng Diyos. Ang lahat ng Kanyang gawain ay ang pinaka-aktwal na gawain. Isinasagawa Niya ang Kanyang gawain ayon sa pagsulong ng panahon, at isinasagawa Niya ang karamihan sa Kanyang pinaka-aktwal na gawain ayon sa mga pagbabago ng mga bagay. Para sa Kanya, ang pagsasagawa ng gawain ay tulad ng pangangasiwa ng gamot sa isang sakit; Siya’y nagmamasid habang ginagawa ang Kanyang gawain; Siya ay gumagawa ayon sa mga nasubaybayan Niya. Sa bawat yugto ng Kanyang gawain, Siya ay may kakayahang magpahayag ng Kanyang sapat na karunungan at magpahayag ng Kanyang sapat na kasanayan; ibinubunyag Niya ang Kanyang sapat na karunungan at sapat na awtoridad ayon sa gawain ng bukod-tanging kapanahunan na iyon at hinahayaan ang alinman sa mga tao na Kanyang ibinalik sa mga kapanahunang iyon na makita ang Kanyang buong disposisyon. Tinutustusan Niya ang mga pangangailangan ng mga tao at isinasagawa ang gawain na kailangan Niyang gawin ayon sa mga kailangang isagawa sa bawat kapanahunan; tinutustusan Niya ang mga pangangailangan ng mga tao ayon sa antas kung saan sila ay ginawang tiwali ni Satanas. Ganito ang paraan nang unang nilikha ni Jehovah si Adan at Eba nang sa gayon maihayag nila ang Diyos sa lupa at upang magkaroon ng mga saksi sa Diyos sa mga likha, ngunit nagkasala si Eba matapos tuksuhin ng ahas; gayundin ang ginawa ni Adan, at magkasama sa hardin nilang kinain ang bunga ng puno ng kaalaman ng mabuti at masama. Kaya, mayroong idinagdag na gawain si Jehovah para sa kanila. Nakita Niya ang kahubaran nila at binalot ang kanilang katawan ng damit na gawa sa katad ng hayop. Matapos ito, sinabi Niya kay Adan, “Sapagka’t iyong dininig ang tinig ng iyong asawa, at kumain ka ng bunga ng punong kahoy na aking iniutos sa iyo na sinabi, Huwag kang kakain niyaon; sumpain ang lupa dahil sa iyo … hanggang sa ikaw ay mauwi sa lupa; sapagka’t diyan ka kinuha: sapagka’t ikaw ay alabok at sa alabok ka uuwi.” Sa babae ay sinabi Niyang, “Pararamihin kong lubha ang iyong kalumbayan at ang iyong paglilihi; manganganak kang may kahirapan; at sa iyong asawa ay pahihinuhod ang iyong kalooban, at siya’y papapanginoon sa iyo.” Mula noon ay pinalayas Niya sila mula sa Hardin ng Eden at sila’y hinayaang mamuhay sa labas ng hardin, katulad ng ginagawa ngayon ng mga makabagong tao sa lupa. Nang nilikha ng Diyos ang tao sa simula, hindi Niya binalak na hayaang matukso ng ahas ang tao matapos niyang likhain at isinumpa ang tao at ang ahas. Wala talaga Siyang ganitong plano; ito ay ang pagsulong lamang ng mga bagay na nagbigay sa Kanya ng bagong gawain sa mga nilikha. Matapos maisagawa ni Jehovah ang gawain kina Adan at Eba sa lupa, ang sangkatauhan ay patuloy na sumulong sa loob ng ilang libong taon, hanggang “At nakita ng Panginoon na mabigat ang kasamaan ng tao sa lupa, at ang buong haka ng mga pagiisip ng kaniyang puso ay pawang masama lamang na parati. At nagsisi ang Panginoon na kaniyang nilalang ang tao sa lupa, at nalumbay sa kaniyang puso. … Datapuwa’t si Noe ay nakasumpong ng biyaya sa mga mata ng Panginoon.” Sa oras na iyon si Jehovah ay nagkaroon ng mas maraming bagong gawain, dahil ang sangkatauhan na Kanyang nilikha ay naging sobrang makasalanan matapos tuksuhin ng ahas. Sa kalagayang ito, pinili ni Jehovah ang pamilya ni Noe mula sa mga taong ito at kinahabagan sila, at isinagawa ang Kanyang gawain na wasakin ang mundo sa pamamagitan ng baha. Ang sangkatauhan ay nagpatuloy sa pagsulong sa ganitong paraan hanggang sa araw na ito, naging labis na tiwali, at nang ang pagsulong ng sangkatauhan ay umabot sa tuktok, ito rin ay ang magiging katapusan ng sangkatauhan. Mula sa simula hanggang sa katapusan ng mundo, ang katotohanan ng Kanyang gawain ay nanatili sa ganitong paraan. Ito ay katulad kung paano mauuri ang tao ayon sa kanilang klase; malayo sa bawat isang tao na itinalaga sa kalagayang kanilang kinabibilangan sa pinakasimula, ang mga tao ay unti-unting nabibilang sa mga kalagayan matapos sumailalim sa pamamaraan ng pagsulong. Sa katapusan, kung sinuman ang hindi maililigtas ay ibabalik sa kani-kanilang mga ninuno. Wala sa mga gawa ng Diyos sa sangkatauhan ang nakahanda na nang likhain ang mundo; sa halip, ang pagsulong ng mga bagay ang nagpahintulot sa Diyos na makatotohanan at praktikal na isagawa ang bawat hakbang ng Kanyang gawain sa sangkatauhan. Ito ay tulad nang kung paanong hindi nilikha ng Diyos na Jehovah ang ahas upang tuksuhin ang babae. Hindi ito ang Kanyang tiyak na plano, o isang bagay na sinadya Niya; ang isa ay makapagsasabi na ito ay hindi inaasahan. Ito ang dahilan kung bakit pinalayas ni Jehovah si Adan at Eba mula sa Hardin ng Eden at nangako na hindi na muling lilikha ng tao. Ngunit ang karunungan ng Diyos ay natuklasan lamang ng mga tao dahil sa pagkasimulang ito, katulad ng punto na aking sinabi kanina: “Ang Aking karunungan ay ginagamit ayon sa mga balangkas ni Satanas.” Kahit gaano naging tiwali ang sangkatauhan o kung paano sila tinukso ng ahas, mayroon pa ring karunungan si Jehovah; kaya, naggugol Siya sa bagong gawain mula nang nilkha Niya ang mundo, at wala sa mga hakbang ng gawaing ito ang naulit kailanman. Patuloy na nagsagawa ng mga balangkas si Satanas; patuloy na ginagawang tiwali ni Satanas ang sangkatauhan, at patuloy na isinagawa ng Diyos na si Jehovah ang Kanyang madunong na gawain. Hindi Siya kailanman nabigo, at hindi Niya itinigil ang Kanyang gawain mula sa paglikha ng mundo hanggang ngayon. Matapos itiwali ni Satanas ang sangkatauhan, patuloy Siyang gumawa sa mga tao upang talunin ang Kanyang mga kaaway na itinitiwali ang sangkatauhan. Magpapatuloy ang labanang ito mula sa simula hanggang sa katapusan ng mundo. Sa paggawa ng lahat na mga gawaing ito, hindi lamang Niya pinahintulutan ang sangkatauhan, na ginawang tiwali ni Satanas, upang matanggap ang Kanyang dakilang kaligtasan, ngunit pinahintulutan din Niya ang sangkatauhan na makita ang Kanyang karunungan, pagka-makapangyarihan at awtoridad, at sa katapusan hahayaan Niyang makita ng sangkatauhan ang Kanyang matuwid na disposisyon—pinarurusahan ang masama at ginagantimpalaan ang mabuti. Nilalabanan Niya si Satanas hanggang sa araw na ito at hindi kailanman natalo, dahil Siya ay isang marunong na Diyos, at ang Kanyang karunungan ay nagagamit ayon sa mga balangkas ni Satanas. Kaya hindi Niya lamang napasusunod ang lahat sa langit sa Kanyang awtoridad; nagagawa rin Niyang panatilihin ang lahat sa Kanyang paanan, at hindi huli sa lahat, napababagsak sa Kanyang pagkastigo ang mga gumagawa ng masama na nanghihimasok at nanggugulo sa sangkatauhan. Ang lahat ng mga bunga ng Kanyang gawain ay dulot ng Kanyang karunungan. Hindi Niya kailanman ibinunyag ang Kanyang karunungan sa harap ng pag-iral ng sangkatauhan, dahil wala Siyang kaaway sa langit, sa lupa, o sa buong daigdig, at walang mga puwersa ng kadiliman na sumakop sa anuman sa kalikasan. Matapos Siyang ipagkanulo ng arkanghel, nilikha Niya ang sangkatauhan sa lupa, at dahil sa sangkatauhan ay pormal Niyang sinimulan ang isang libong taong digmaan nila ni Satanas, ang arkanghel, isang digmaan na lalong umiigting sa bawat magkakasunod na yugto. Ang Kanyang pagka-makapangyarihan at karunungan ay naroon sa bawat yugto. Tanging sa oras na ito ay makikita ng lahat ng nasa langit at lupa ang karunungan ng Diyos, pagka-makapangyarihan, at ang katotohanan ng Diyos. Isinasagawa pa rin Niya ang gawain sa paraang makatotohanan na tulad ng dati; bilang karagdagan, habang isinasagawa Niya ang Kanyang gawain, ibinubunyag din Niya ang Kanyang karunungan at pagka-makapangyarihan; pinahihintulutan Niya kayong makita ang katotohanan sa loob ng bawat yugto ng gawain, upang makita kung paano nga ba maipaliliwanag ang pagka-makapangyarihan ng Diyos, at higit sa lahat kung paano maipaliliwanag ang katotohanan ng Diyos.