Kapag kumikidlat mula sa Silangan—na siya ring talagang sandali na nagsisimula Akong magsalita—sa sandaling kumikidlat, ang buong kalangitan ay pinaliliwanag, at ang lahat ng bituin ay nagsisimulang mag-ibang-anyo. Tila ba ang buong sangkatauhan ay sumasailalim sa wastong paglilinis at pagbubukud-bukod. Sa ilalim ng liwanag nitong hawakan ng ilaw mula sa Silangan, ang buong sangkatauhan ay ibinubunyag sa kanilang orihinal na anyo, ang mga mata ay nasisilaw, napapatigil sa kalituhan; lalo pang hindi nila naitatago ang kanilang pangit na mga itsura.
Muli, sila ay tulad ng mga hayop na tumatakas mula sa Aking liwanag upang kumubli sa mga kuweba ng kabundukan; nguni’t, wala kahit isa sa mga ito ang maaaring maglaho mula sa loob ng Aking liwanag. Ang lahat ng tao’y labis na namamangha, ang lahat ay naghihintay, ang lahat ay nagmamasid; sa pagdating ng Aking liwanag, ang lahat ay nagalak sa araw ng kanilang pagsilang, at gayon din isinusumpa ng lahat ang araw ng kanilang kapanganakan. Ang mga magkahalong damdamin ay imposibleng masabi; ang mga luha ng pagpaparusa-sa-sarili ay nakakabuo ng mga ilog, at nadadala palayo ng rumaragasang tubig, nawawala nang walang bakas sa isang iglap. Minsan pa, ang Aking araw ay palapit nang palapit sa sangkatauhan, minsan pa ay pinupukaw ang sangkatauhan, na nagbibigay sa sangkatauhan ng isang punto mula sa kung saan ay gagawa ng bagong pasimula. Ang puso Ko ay tumitibok at, sumusunod sa mga indayog ng tibok ng Aking puso, ang mga bundok ay lumulundag sa kagalakan, ang mga tubig ay sumasayaw sa kagalakan, at ang mga alon, sumasabay, ay humahampas sa batuhan. Mahirap ipahayag kung ano ang nasa Aking puso. Nais Kong sunugin ang lahat ng maruruming bagay hanggang maging abo sa ilalim ng Aking titig, Nais Ko na lahat ng anak ng pagsuway ay mawala mula sa Aking harapan, hindi na kailanman pa muling iiral. Hindi lamang Ako nakagawa ng isang bagong panimula sa tirahan ng malaking pulang dragon, ako rin ay pumasok sa bagong gawain sa sansinukob. Sa madaling panahon ang mga kaharian sa lupa ay magiging Aking kaharian; sa madaling panahon ang mga kaharian sa lupa ay magpakailanmang titigil sa pag-iral dahil sa Aking kaharian, dahil Akin nang nakamit ang tagumpay, sapagka’t Ako ay nakabalik nang matagumpay. Inubos ng malaking pulang dragon ang bawat maiisip na paraan upang sirain ang Aking plano, umaasang mabubura ang Aking gawain sa ibabaw ng lupa, nguni’t maaari ba Akong mawalan ng pag-asa dahil sa kanyang mga mapanlinlang na pakana? Maaari ba Akong matakot hanggang mawalan ng tiwala dahil sa mga banta nito? Kailanman ay hindi nagkaroon ng kahit isang nilalang saan man sa langit o sa lupa na hindi Ko hawak sa Aking palad; gaano pa higit na totoo ito sa malaking pulang dragon, itong kagamitang ito na nagsisilbi bilang hambingan sa Akin? Hindi ba ito rin ay isang bagay na pinaiikot ng Aking mga kamay?
Sa panahon ng Aking pagkakatawang-tao sa mundo ng tao, ang sangkatauhan ay dumating nang hindi-sinasadya sa araw na ito sa tulong ng Aking gumagabay na kamay, dumating nang hindi-sinasadya upang makilala Ako. Subali’t, hinggil sa kung paano tahakin ang landas sa hinaharap, walang sinuman ang may anumang pahiwatig, walang sinuman ang may kamalayan, at lalo pang walang sinumang may pahiwatig hinggil sa direksyon kung saan siya dadalhin ng landas na yaon. Sa pamamagitan lamang ng pagbabantay sa kanya ng Makapangyarihan sa lahat na magagawa ng sinuman na maglakad sa landas hanggang sa wakas; tanging sa paggabay ng kidlat sa Silangan maaaring makatawid ang sinuman sa bukana patungo sa Aking kaharian. Sa gitna ng mga tao, walang kahit isa ang kailanmang nakakita na sa Aking mukha, isang nakakita na sa kidlat sa Silangan; paano pa kaya, ang kahit isang nakarinig na sa tinig na nagmumula sa Aking trono? Sa katunayan, simula pa noong unang panahon, walang kahit isang tao ang direktang nakipag-ugnayan sa Aking persona; ngayon lamang, nang Ako ay dumating sa mundo, na ang mga tao'y nagkakaroon ng pagkakataong makita Ako. Nguni’t kahit ngayon, hindi pa rin Ako kilala ng mga tao, tulad ng kanilang pagtingin lamang sa Aking mukha at naririnig lamang ang Aking tinig, nguni’t walang pagkaunawa sa Aking ibig sabihin. Ang lahat ng tao ay tulad nito. Bilang isa sa Aking mga tao, hindi ba kayo nakakaramdam ng karangalan kapag nakikita ninyo ang Aking mukha? At hindi ba ninyo nararamdaman ang labis na kahihiyan dahil hindi ninyo Ako kilala? Lumalakad Ako sa gitna ng mga tao, at Ako’y namumuhay sa gitna ng mga tao, sapagka’t Ako ay naging katawang-tao at Ako ay nakarating sa mundo ng tao. Ang Aking layunin ay hindi lamang upang bigyang-kakayahan ang sangkatauhan na masilayan ang aking katawang-tao; ang mas mahalaga, ito ay upang makilala Ako ng sangkatauhan. Bukod diyan, sa pamamagitan ng Aking katawang-tao, hahatulan Ko ang sangkatauhan sa kanyang mga kasalanan; sa pamamagitan ng Aking katawang-tao, tatalunin Ko ang malaking pulang dragon at tatapakan ang kanyang kuta.
Kahit na ang mga tao na naninirahan sa lupa ay kasing-dami ng mga bituin, kilala Ko silang lahat na kasing-linaw ng pagtingin Ko sa Aking sariling palad. At, kahit ang mga tao na “umiibig” sa Akin ay hindi-mabilang gaya ng buhangin sa dagat, kakaunti lamang ang Aking pinili: yaong mga naghahabol lamang sa maningning na ilaw, na hiwalay mula roon sa mga “umiibig” sa Akin. Hindi labis ang tingin Ko sa tao, ni minamaliit Ko siya; sa halip, humihingi Ako sa tao ayon sa kanyang likas na mga katangian, at kaya ang Aking kailangan ay ang uri ng taong taos-pusong naghahanap sa Akin—ito ay upang makamit ang Aking mithiin sa pagpili ng mga tao. Mayroong hindi-mabilang na mababangis na hayop sa kabundukan, nguni’t ang lahat ng ito ay kasing-bait ng mga tupa sa harap Ko; ang di-maarok na mga misteryo ay nasa pusod ng karagatan, nguni’t ipinakikita nila ang kanilang mga sarili sa Akin na kasing-linaw ng lahat ng bagay sa ibabaw ng lupa; sa kalangitan sa itaas ay ang mga kinasasaklawang hindi kailanman maaabot ng mga tao, gayon pa man Ako ay malayang naglalakad sa mga hindi-nararating na mga kinasasaklawang yaon. Hindi Ako kailanman nakilala ng tao sa liwanag, kundi nakita lamang Ako sa mundo ng kadiliman. Kayo ba ay wala sa eksaktong kaparehong sitwasyon ngayon? Ito ay sa rurok ng pagwawala ng malaking pulang dragon nang Ako’y pormal na nagkatawang-tao upang gawin ang Aking gawain. Ito ay noong ibinunyag ng malaking pulang dragon ang tunay na anyo nito sa unang pagkakataon na Ako ay nagpatotoo sa Aking pangalan. Noong Ako ay naglakad sa mga daan ng sangkatauhan, walang sinuman, wala kahit isang tao, ang nagising sanhi ng pagkagulat, at kaya nang Ako ay nagkatawang-tao sa mundo ng mga tao, walang sinuman ang nakaalam ito. Nguni’t nang, sa Aking katawang-tao, Ako ay nagsimula sa Aking gawain, noon gumising ang sangkatauhan, nagulat mula sa kanyang mga panaginip sa dagundong ng Aking tinig, at mula sa sandaling ito ay nagsimulang mamuhay sa ilalim ng Aking patnubay. Sa gitna ng Aking bayan, muli Kong nasimulan ang panibagong gawain. Yamang nasabi nang ang Aking gawain sa lupa ay hindi pa tapos, sapat na ito upang patunayan na yaong mga taong Aking sinasabi noong nakaraan ay hindi siyang nadarama Ko na Aking kinakailangan, nguni’t gayon pa man ay ibinibilang Ko pa rin na may mga pinili sa gitna ng mga taong ito. Mula rito ay nagiging malinaw na Aking ginagawa ito hindi lamang upang makilala ng Aking bayan ang nagkatawang-taong Diyos, kundi pati na rin upang linisin ang Aking bayan. Dahil sa tindi ng Aking mga atas administratibo, ang malaking bilang ng mga tao ay nasa panganib pa rin na Aking maalis. Maliban na lamang kung puspusan kayong magsumikap na pakitunguhan ang inyong sarili, upang supilin ang inyong sariling katawan, malibang gawin ninyo ito, kayo ay tiyak na magiging isang layon na Aking kinasusuklaman at tinatanggihan, upang maitapon pababa sa impiyerno, tulad nang nakatanggap si Pablo ng pagkastigo mula mismo sa Aking mga kamay, na kung saan ay walang pagtakas. Mayroon na kaya kayong natuklasang isang bagay sa Aking mga salita? Tulad ng dati, ito pa rin ang Aking hangarin na linisin ang iglesia, upang patuloy na dalisayin ang mga tao na Aking kailangan, dahil Ako ay ang Diyos Mismo, na lubusang banal at walang bahid-dungis. Hindi ko lamang gagawing maningning sa kulay ng bahaghari ang Aking templo, kundi walang-bahid na malinis, na may panloob na tugma sa panlabas nito. Sa Aking harapan, dapat alalahanin ng bawat isa at ninyong lahat kung ano ang nagawa ninyo sa nakaraan, at magpasiya kung mapapanindigan ninyo ngayon na Ako'y bigyan ng perpektong kasiyahan sa Aking puso.
Ito ay hindi lamang sa hindi Ako kilala ng tao sa Aking katawang-tao; ang masahol pa, siya ay nabigo na maunawaan ang kanyang sarili mismo na naninirahan sa katawang makalaman. Ilang taon na ba ang nakalilipas, at sa buong panahong ito ay nalilinlang Ako ng mga tao, itinuturing Ako bilang isang bisita mula sa labas? Ilang beses ba nila Akong pinagsarahan ng pintuan ng kanilang tahanan? Gaano karaming beses na ba sila, nakatayo sa Aking harapan, na hindi nagbigay-pansin sa Akin? Ilang beses ba nila Akong tinalikuran sa gitna ng ibang tao? Ilang beses ba nila Akong itinanggi sa harap ng diyablo? At gaano karaming beses na ba nila Akong inatake ng kanilang mga nakikipagtalong bibig? Nguni’t hindi ako naglilista ng mga kahinaan ng tao, o dahil sa kanyang pagsuway ay humihingi ng ngipin sa ngipin na kapalit. Ang tanging ginawa Ko ay ang lapatan ng gamot ang kanyang mga karamdaman, upang pagalingin ang kanyang walang-lunas na mga sakit, sa gayon ay pinanunumbalik ang kanyang kalusugan, nang sa gayon ay maaari na sa wakas na makilala niya Ako. Hindi ba ang lahat ng Aking nagagawa ay para sa kapakanan ng pananatiling buhay ng sangkatauhan, para sa kapakanan ng pagbibigay sa sangkatauhan ng pagkakataon sa buhay? Maraming beses Akong nagtungo sa mundo ng mga tao, nguni’t ang mga tao ay hindi, dahil Ako ay nagtungo sa mundo sa Aking sariling persona, Ako binigyang-pansin; sa halip, ang bawat isa ay kumilos ayon sa tingin nilang angkop, naghahanap ng daan palabas para sa kanyang sarili. Bahagya nilang nababatid na ang bawat isang kalsada sa ibaba ng kalangitan ay nagmumula sa Aking mga kamay! Bahagya nilang nababatid na ang bawat isang bagay sa ibaba ng kalangitan ay nasa ilalim ng Aking ordinasyon! Sino sa inyo ang nangangahas na magkandili ng hinagpis sa kanyang puso? Sino sa inyo ang nangangahas na pahapyaw na lumapit para sa isang kasunduan? Ako ay tahimik na gumagawa ng Aking gawain sa gitna ng sangkatauhan, iyon lamang. Kung, sa panahon ng aking pagkakatawang-tao, Ako ay hindi nagmalasakit sa kahinaan ng tao, kung gayon ang buong sangkatauhan, dahil lamang sa Aking pagkakatawang-tao, ay natatakot nang husto at, bilang resulta, nahuhulog sa impiyerno. Dahil lamang sa Aking pagpapakumbaba at pagtatago ng Aking Sarili kaya nakaiwas ang sangkatauhan sa sakuna, nakamit ang pagpapalaya mula sa Aking pagkastigo, at sa ganitong paraan ay dumating sa araw na ito. Nalalaman kung gaano kahirap makarating sa araw na ito, hindi ba ninyo dapat higit na mahalin ang bukas na darating?
Marso 8, 1992
———————————————
Ang Makapangyarihang Diyos, ang Cristo ng mga huling araw, ay nagbukas ng pitong mga selyo at binuksan ang scroll, na nagtatakda ng yugto para sa paghatol ng dakilang puting trono. Ang ebanghelyo ng kaharian ng langit ay nagpakita sa bawat tao na naghahanap ng tunay na daan. Kaya, ano pa ang hinihintay mo?
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento